love story 7 Vampire III [ cut ]

เทาไม่สนใจกับท่าทีของจงแด เพราะกำลังใช้นิ้วมือยาวลูบไล้ไปตามช่องทางที่โชว์อยู่ตรงหน้า จากที่เคยปิดสนิท เริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับสัมผัสนั้น อารมณ์ดิบภายในกายเริ่มปะทุขึ้นเมื่อธรรมชาติของจงแดตอบรับนิ้วมือยาวของเทา

“อ๊ะ”จงแดผลอหลุดเสียงออกมาเมื่อส่วนนั้นได้รับการหยอกเย้า ราวกับจะปั่นอารมณ์ให้พุ่งสูง

แม้ในใจจะต่อต้าน แต่ร่างกายกลับตอบสนองเสียจนจงแดนึกโมโหตัวเอง ตอนนี้ภายในสมองของจงแดกำลังตีรวนกันมั่วไปหมด ระหว่างความนึกคิดที่ว่าไม่ควรยอม กับสัญชาติญาณของการมีเพศสัมพันธ์ มันเลยมีผลทำให้ตอนนี้จง

แดทั้งอ่อนตามและขัดขืน ปฏิกิริยานั้นยิ่งทำให้เทาอดที่จะหลงไปกับท่าทางนั้นไม่ได้

“เจ็บ” น้ำใสไหลลงมาทางหางตา เมื่อรับรู้ถึงความเจ็บหลังจากที่เทาใช้นิ้วยาวกดเข้าไปในช่องทางด้านหลัง และเพิ่มจำนวนมากเรื่อยๆโดยที่ไม่สนใจว่าร่างกายของจงแดยังปรับสภาพกับสิ่งที่เข้าไปไม่ได้

“อย่า.....” ไม่ว่าจะร้องห้ามยังไง แรงกดดันก็ไม่ผ่อนผันลงเลย มันกลับแรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆแม้ว่าจะพยายามถอยตัวหนีเท่าไหร่ แต่นิ้วมือเรียวก็ยังคงสอดเข้าออกตามมาติดๆ

มันไม่มีอารมณ์ร่วมอะไรทั้งนั้นมันมีเพียงแค่ความเจ็บที่กลั่นออกมาเป็นน้ำตา แล้วยิ่งเทาไม่อ่อนโยน มันเลยทำให้เจ็บจนน้ำตาเล็ด

“ไหนล่ะท่าทางอวดดีของนาย” เทาพูดเสียงกระเส่าเมื่อเห็นว่าร่างเล็กทำได้เพียงแค่ร้องบอกให้หยุด และหน้าเบ้แสดงสีหน้าเจ็บปวด ไม่คิดว่าตรงนี้มันจะทำให้รู้สึกดีแบบที่ชานยอลเคยบอก.....แต่

อยากเห็นมากกว่านี้ อยากให้เจ็บมากกว่านี้......

เทาผละออกจากร่างเล็กก่อนที่จะปลดกางเกงตัวเองด้วยมือข้างเดียวลง แต่ไม่ได้ถอดออกเลย ดึงรั้งสิ่งที่เรียกว่าอาวุธสำหรับสถานะการณ์นี้ออกมา เมื่อจงแดเห็นมันถึงกลับผวาตาเบิกกว้างและพยายามดิ้นหนีสุดชีวิต  มันใหญ่เสียยิ่งกว่านิ้วมือยาว 3 นิ้วเสียอีก

แต่เรียวขาก็ถูกจับไว้ด้วยมือข้างที่เหลือของเทาเลยทำให้จงแดหนีไปไหนไม่ได้ แต่ด้วยพละกำลังที่กลับมาทีละนิดทำให้จงแดออกแรงถีบเข้าที่ท้องของเทาและให้มือสะบัดข่วนไปทั่วแผ่นอกเทาตามแรงที่มี

นั่นยิ่งเพิ่มความโมโหให้เทาเข้าไปอีก เพราะตามตัวเต็มไปด้วยแผลเจ็บแสบที่ร่างเล็กข่วนเอาไว้

“ฤทธิ์เยอะนักนะ” เทาตวาดออกมา จับสองมือที่ข่วนอย่างเอาเป็นเอาตายไว้พลิกร่างเล็กให้นอนคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ และกดสองแขนไว้บนเหนือหัว ส่วนมืออีกข้างจับสะโพกจงแดไว้แน่นเพื่อกันไม่ให้ดิ้นอีกครั้ง

อารมณ์ที่ลุกโชนขึ้นเมื่อสักครู่ถูกดับลงเพราะจงแดดื้อที่จะดิ้นหนีและเทาต้องออกแรงบังคับอีกครั้งเพื่อให้หยุดขัดขืน

พออยู่ในท่าที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว จงแดเลยทำได้เพียงแค่ก่นด่าและพูดจาว่าร้ายออกมา

“อยากจะด่าจะว่าอะไรก็ตามใจนายเถอะ...แต่ต่อจากนี้ไป จงจำเอาไว้ว่าคนที่ถือดีกับฉันมันต้องเจอกับการเอาคืนที่สาสม”

“อ๊าาาาาาาาาา” จงแดร้องลั่นเมื่อเทากดส่วนนั้นเข้ามาในตัวโดยที่ไม่ทันตั้งตัว สิ่งใหญ่โตเข้ามาได้เพียงหนึ่งในสามเท่านั้น จงแดแทบจะทรุดลงไปนอนราบกับโต๊ะแต่เทาไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นเพราะมือยังคงรั้งสะโพกไว้อยู่

เจ็บแทบขาดใจ เจ็บเสียยิ่งว่าตอนโดนเทาทำร้ายเสียอีก

“เอามันออกไป” จงแดร้องบอกออกมาเพราะเริ่มทนความเจ็บไม่ไหว แต่เทากลับทำเป็นหูทวนลม และดันตัวเข้ามาอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ โดยที่ไม่ได้สนใจว่าส่วนนั้นของจงแดตอนนี้มันฉีกขาดไปแล้ว เลือดสีแปลกไหลลงมาตามขา แต่ไม่มีแววว่าเทาจะหยุดมันแค่นั้น เพราะเมื่อเข้าไปจนหมดเทาก็เริ่มขยับตัวทันทีโดยไม่ให้จงแดปรับสภาพร่างกายเลย นั่นยิ่งกลับทำให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม ถึงแม้มันจะมีเลือดเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงให้สะดวกขึ้นก็ตาม

แรงกระแทกกระทั้นตามอารมณ์ของคนตัวโตกว่า ทำให้จงแดพูดไม่ออก มันทั้งจุก ทั้งเสียด และรู้สึกเจ็บไปหมด ถึงแม้จะพยายามขยับขาที่สั่นระริกของตัวเองเท่าไหร่ แต่มันก็โดนดึงเข้าหาเทาทุกครั้งที่อีกฝ่ายออกแรงเพิ่มขึ้นไปอีก

น้ำตาใสไหลตามทางราวกับน้ำป่า และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล จงแดบอกไม่ถูกว่ามันเกิดจากอะไรระหว่างเจ็บหรือเสียใจกันแน่

“พะ..พอ..ละ..แล้ว” จงแดบอกอย่างตะกุกตะกัก

“เจ็บ”

ถึงจะพูดประโยคแบบนี้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ดูเหมือนมันเป็นเพียงแค่คำพูดที่ลอยไปกับสายลมที่ไม่เข้าหูเทาเลยซักครั้ง

นี่คงเป็นครั้งแรกที่จงแดต้องยอมรับกับความจริงที่ว่า ต่อให้พยายามทำตัวให้แข็งแกร่งเท่าไหร่ มันก็ไม่สามารถเป็นเกราะป้องกันความจริงได้เลย...... ความจริงที่ว่า แวมไพร์ตัวเล็กแบบพวกเขาไม่สามารถสู้อะไรได้เลยกับแวมไพร์สูงใหญ่แบบเทา

“ยอมแล้ว...พอเถอะ” ยอมแล้วกับความจริงที่ว่า

เทาชะงักไปนิดหนึ่ง แต่ตอนนี้อารมณ์และความสุขสมที่ได้มันก็ไม่สามารถหยุดอะไรได้แล้ว........ช่วยไม่ได้นะ ฉันบอกแล้วไงถ้ายอมตั้งแต่ทีแรก มันก็คงไม่เป็นแบบนี้

“เสียใจนะ....ถึงขั้นนี้ฉันก็หยุดมันไม่ได้แล้วล่ะ” เทากระซิบเสียงพร่า ก่อนจะเร่งจังหวะเข้าไปอีก พร้อมกับร่างที่กระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมา

ผ่านไปเสียทีค่ำคืนที่ทรมาน.....