EP. 14 อ่านใจ [Lay Part]
เลย์กระชากร่างผอมบางที่ทำหน้าถือดีเมื่อสักครู่เข้ามาในห้องนอน
ก่อนจะเหวี่ยงไปที่เตียงแล้วตัวเองก็ตามขึ้นไปดึงข้อเท้าของคนที่กำลังจะคลานหนีสุดแรง
คิมจงแดคว่ำหน้าลงไปกับที่นอนทันที ไม่รอช้าเลย์ก็ตามขึ้นไปทาบทับบนตัวได้สำเร็จ
เมื่อรู้ว่าตัวเองเสียเปรียบจงแดก็เริ่มดิ้นและพยายามจะหนีห่างจากเขาให้ได้มากที่สุด
ซึ่งมันก็น่าขำสิ้นดีแรงแค่นั้น ดิ้นไปก็มีแต่จะเหนื่อยเปล่า
เลย์ยกตัวขึ้นนั่งทับที่สะโพกใช้มือข้างซ้ายกดท้ายทอยจงแดเอาไว้ให้แนบไปกับหมอนนุ่ม
ส่วนมืออีกข้างก็ดึงเสื้อยืดที่เจ้าตัวใส่ขึ้นสูง จนมองเห็นแผ่นหลังขาวนวล
จากนั้นก็ก้มลงกดจูบไปที่ซอกคอเม้มสร้างร่องรอยเอาไว้
ถึงแม้ว่าจงแดจะยังไม่ได้อาบน้ำแต่เนื้อตัวกลับยังคงมีกลิ่นหอมเจือจางอยู่ ใบหน้าผละออกจากซอกคอไปที่ใบหู
เม้มติ่งหูเบาๆเหมือนเป็นการหยอกล้อ ก่อนจะกระซิบบอกข้อสรุปในสิ่งที่เราพึ่งมีปากเสียงกัน
“ฉันให้ไปก็ได้ถ้าพรุ่งนี้นายลุกจากเตียงไหวอ่ะนะ”
แล้วก็พลิกร่างที่นอนฟุบหน้าอยู่กับหมอนขึ้นมานอนหงาย
ดึงเสื้อที่เลิกขึ้นไว้ให้พ้นออกไปจากศีรษะ
จงแดมองสบตาเลย์ที่นั่งอยู่ด้านบนด้วยแววตาสั่นไหว
เลย์เคยใจอ่อนกับมันแต่นั่นเป็นเมื่อก่อน ถ้าสำหรับตอนนี้มันก็เป็นเพียงกลอุบายที่จงแดเอาไว้ใช้ให้ตัวเองรอดพ้นก็เท่านั้น
ไม่ว่ายังไงเลย์ก็ต้องจัดการให้คนที่อยู่ด้านใต้เชื่อฟังคำสั่งและไม่ถือดีกับตัวเขาอีก
สายตาที่มองมายังเลย์เมื่อสักครู่มันทั้งถือดีและต้องการเอาชนะ ซึ่งเลย์ไม่ชอบมันเอาเสียเลย
ดังนั้นเลย์จึงต้องสั่งสอน ให้คิมจงแดรู้ว่าไม่ควรทำตัวแบบนั้นกับเขาอีก เพราะผลที่จะได้รับก็คงมีเพียงแค่ตัวจงแดเท่านั้นที่จะเจ็บตัว
“เจ็บ” ร่างบางร้องท้วงออกมาเมื่อเลย์ขบกัดไปที่แผ่นออก
แม้จะไม่ได้รุนแรงมากแต่ก็เห็นเป็นรอยฟันจางๆ สองมือหนาก็ปัดป่ายไปทั่วลำตัว ก่อนจะเลื่อนลงไปด้านล่างจนถึงขอบกางเกงที่จงแดใส่อยู่
ริมฝีปากอิ่มกำลังหยอกล้ออยู่กับยอดอกสีฉ่ำด้านบน
จากนั้นมือหนาก็ปลดกระดุมกางเกงรูดซิบลงและดึงรั้งพร้อมทั้งชั้นในให้เลื่อนลงพ้นจากสะโพกแต่ยังไม่หลุดไปจากเรียวขา
เมื่อกางเกงหลุดลงไปอยู่ที่สะโพกแล้ว ส่วนกลางของร่างกายก็เผยให้เห็นว่าคนด้านล่างยังไม่มีอารมณ์ร่วมด้วยแต่อย่างใด
เลย์จึงจัดการใช้มือรวบเอาส่วนนั้นไว้จนหมด แล้วค่อยๆรูดรั้งตามความยาวช้าๆเนิบนาบ
และคอยสังเกตสีหน้าของจงแดไปด้วย ว่าจะรู้สึกอย่างไรที่ถูกเขาปั่นอารมณ์ทั้งด้านบนและด้านล่างแบบนี้
จากเริ่มแรกที่เอาแต่ส่ายหน้าหนี สองมือก็คอยผลักดันและข่วนไปตามร่างกายกำยำของเลย์
ตอนนี้กลับเป็นเพียงแค่ใบหน้าบิดเหยเกเพราะความเสียวซ่าน สองมือน้อยที่ผลักดันก็ผละออกไปที่ผ้าปูที่นอนขยำจนจับยู่ยี่ไปหมด
“ไม่เอา....อ๊ะ...ฮืออออ อย่า” ถึงปากจะคอยบอกห้าม
และใบหน้าก็สะบัดไปมา แต่มันก็ไม่สู้ร่างกายที่มักจะฟ้องออกมาเสมอว่ามันรู้สึกอย่างไร
ซึ่งตอนนี้ร่างกายจงแดก็กำลังบอกเลย์ว่าชอบที่กำลังถูกสัมผัสอยู่ตอนนี้
“ปากห้ามฉันปาวๆแต่สะโพกนายมันเบียดเข้าหาฉันอยู่นะตอนนี้”
เลย์ยกยิ้มอย่างผู้มีชัย หลังจากพูดเย้าคนที่นอนระทวยอยู่ใต้ร่างตัวเอง จงแดเม้มปากแน่นเหมือนพยายามกดย้ำไม่ให้เปล่งเสียงน่าอายออกมาให้เขาได้ยิน
แต่มีหรือที่คนอย่างเลย์จะยอมเมื่อเห็นว่าจงแดกลั้นเสียงเอาไว้ เขาก็เพิ่มแรงชักนำที่กลางกายให้เร็วขึ้น
แล้วมองดูคนถือดีที่อวดเก่งคนนั้นแพ้เขาอย่างราบคาบ
สะโพกมนยกสูงขึ้นลอยจากที่นอนและพยายามจะถดหนี เลย์จึงใช้มืออีกข้างกดสะโพกเอาไว้และเพิ่มความเร็วของข้อมือขึ้นไปอีก
สุดท้ายจงแดก็แพ้อย่างที่เขาตั้งใจจะให้เป็น
ร่างบางบิดเร่าบนที่นอนอย่างทรมานเพราะอารมน์หวาม
แม้ใบหน้าจะพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้เลย์เห็น แต่มันก็ปิดไม่มิด ดวงตาปิดแน่น คิ้วบางขมวดเข้าหากันทั้งสองข้าง ริมฝีปากล่างถูกกัดเอาไว้จนคนมองอย่างเลย์ไม่สบอารมณ์ กลัวว่ามันจะช้ำเสียก่อนที่ตัวเองจะได้ลิ้มลอง
ใบหน้าขาวใสขึ้นริ้วสีแดงและชื้นไปด้วยเหงื่อ
มือสองข้างก็จับซ้อนทับมือของเลย์อีกที ใจคงอยากจะห้ามแต่แรงกลับมีเพียงแค่ตะปบลงทับเท่านั้น
“อะ...อา..อื้ออออ”
ไม่นานร่างกายจงแดก็ปลดปล่อยออกมาเลอะไปทั้งฝ่ามือของเลย์ ร่างกายบางหอบหายใจเอาอากาศเข้าร่างกาย
ส่วนเลย์ก็ผละออกมาเล็กน้อยปลดตะขอรูดซิปกางเกงผ้าของตัวเองลง ก่อนจะสะบัดให้พ้นขา
จงแดที่พอหายเหนื่อย ก็พยุงตัวลุกขึ้นถอยหนีไปจนแผ่นหลังชนเข้ากับหัวเตียง
มองมาที่เลย์ด้วยร่างกายที่สั่นเทา
พอเห็นว่าเลย์เข้ามาใกล้ก็พลิกตัวเตรียมจะหนีลงจากเตียง
ซึ่งเลย์ก็ไม่มีทางยอมให้เป็นอย่างนั้น ยื่นมือไปคว้าที่เรียวแขนกระชากให้กลับมานอนหงายที่เตียงอีกครั้ง
จงแดใช้มือทั้งสองข้างยันที่แผ่นออกเลย์เอาไว้และออกแรงดัน สองขาก็คอยยันเอาไว้ตลอด
เลย์หงุดหงิดเล็กน้อยที่จงแดมีอาการดื้อดึงตลอดเวลา
ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วก็น่าจะรู้ดีว่าถ้าไม่ยอมดีๆก็คงมีแต่ตัวเองที่เจ็บตัว อีกอย่างเลย์ก็ไม่มีทางใจอ่อนปล่อยไปเพราะเห็นเพียงแค่น้ำตาหรอกนะ
มันดูพระเอกเกินไป
“อย่า ไม่” มีแค่สองคำนี้เท่านั้นที่จงแดคอยพูดตลอด
แม้ไม่เคยได้รับความเมตตาจากเลย์แต่เจ้าตัวก็ยังจะพูดซ้ำๆ เลย์จัดการรวบข้อมือทั้งสองข้างที่ดันแผ่นอกของเขาออก
แล้วกดไว้เหนือหัว ออกแรงนิดหน่อยซึ่งจงแดคงจะเจ็บเพราะเห็นว่าสะดุ้งแต่ก็ไม่ยอมเลิกดิ้น จนเลย์ทนไม่ไหวปล่อยมือทั้งสองข้างแล้วมุ่งมาที่เรียวขา จับแยกออกจากกันทันทีโดยที่เจ้าตัวไม่ทันตั้งตัว
แล้วเบียดตัวเองเข้าไปอยู่ระหว่างกลาง
จงแดเบิกตาโพลงและเริ่มดิ้นอีกครั้งสองขายันแทบจะสุดแรง
แม้เลย์จะแข็งแรงกว่าแต่ถ้าดิ้นอย่างนี้มากๆก็เล่นเอาเสียพลังงานไปเหมือนกัน
จนต้องบีบที่เข้าเนื้อขาด้านในสุดแรงและกระชากเสียงใส่อย่างโมโห
ทีแรกกะจะแค่สั่งสอนแต่ถ้ายังดื้อดึง อยู่แบบนี้เห็นทีก็ต้องรุนแรงกันบ้าง
จะหาว่าเขาใจร้ายไม่ได้
“เลิกดิ้นซักที! หรือจะให้ฉันใส่เข้าไปทั้งอย่างนี้
อย่าคิดว่าดิ้นแล้วจะหลุดหนีไปได้นะ
ขอบอกเอาไว้เลยยิ่งดิ้นก็มีแต่จะยิ่งเจ็บเพราะฉันจะไม่มีทางปล่อยนายไป”
สายตาเย็นเฉียบถูกมองส่งไปยังร่างของคนที่หยุดดิ้นหลังจากที่เลย์ตะคอกออกมา
หน่วยตารื้นไปด้วยน้ำใสที่ปริ่มจะไหลออกมาทุกเมื่อ มองหน้าเลย์ด้วยแววตาตัดพ้อ
“ฉันไม่ได้ใจดีถนอมนายเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ
ดิ้นมากๆถ้าเจ็บก็อย่ามาโทษกัน” เลย์พูดต่อด้วยใบหน้าเรียบเฉย จะว่าใจร้ายก็ได้ แต่เลย์หมายความตามที่พูดจริงๆ
เลย์ใช้สายตาบังคับให้จงแดยอมทำตามที่บอกซะ
เมื่อเห็นว่านิ่งแล้วจึงค่อยๆกดริมฝีปากลงไปบนร่างกาย ผอมบาง ตั้งแต่กระดูกไหปลาร้า
หัวไหล่ไล่ลงมาที่แผ่นอก พร้อมทั้งลากลิ้นร้อนวนที่ยอดอก กดจูบต่ำลงมาเรื่อยๆจนถึง
สัญลักษณ์ที่ประทับตราเอาไว้ ตราประทับที่
ตอนนี้รอยแดงหายไปหมดแล้ว คงเหลือเพียงแค่รูปของวงกลมที่ภายในเป็นอักษรตัวL พร้อมดอกฟอร์เก็ตมีน็อตรายล้อม ก็ทำให้ริมฝีปากอิ่มครี่ยิ้มออกมา
ก่อนจะลากลิ้นร้อนเลียไปทั่วและกดจูบจนเกินเสียงดังจ๊วบ
สองมือก็แยกเรียวขาทั้งสองข้างออกให้กว้างขึ้นยิ่งกว่าเดิม
ใช้มือข้างที่เลอะน้ำรักของร่างบางไล้วนบริเวณทางเข้า ส่วนนั้นของจงแดก็ทำให้เลย์รู้ว่าเจ้าตัวต้องการมากแค่ไหนเพราะมันขมิบรัวจนเขาอยากจะสอดใส่เข้าไปเสียตั้งแต่ตอนนี้ด้วยซ้ำ
มืออีกข้างก็คอยบีบคลึงต้นขาด้านใน ก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะกดสอดเข้าไปจนสุดและก็ค่อยๆเพิ่มทีละนิ้วเบิกทางเพื่อให้พร้อมก่อนที่จะสอดใส่ความใหญ่โตเข้าไป
“ฮือออออ....อ๊ะ”
เสียงแหลมๆเริ่มหลุดครางออกมาให้ได้ยินอีกครั้ง นั่นกลับยิ่งทำให้เลย์เร่งกระแทกนิ้วมือเข้าไปแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิม
สองขาเรียวหุบเข้าหากันอัตโนมัติเมื่อนิ้วมือยาวแตะโดนจุดกระสัน
จนเลย์ต้องคอยจับให้แยกออกจากกันเป็นระยะ
สักพักก็เลย์ถอนนิ้วเรียวออกไปลุกขึ้นนั่งชันเข่า
จับสะโพกจงแดให้เข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะจับแท่งเนื้อของตัวเองกดเข้าไปในตัวร่างบางช้าๆ
ตอนแรกจงแดกระตุกนิดหน่อยสองมือยกขึ้นมาดันที่หน้าท้องเลย์เอาไว้จนสุดท้ายแท่งเนื้อก็เข้าไปจนหมด
เลย์แช่คาไว้อย่างนั้นสักพัก เมื่อแรงตอดรัดลดลงให้พอขยับได้จึงเริ่มดึงสะโพกออกมาและตบเข้าไปใหม่ช้าๆเนิบนาบ
แต่หนักหน่วง แม้ว่าจงแดจะกัดริมฝีปากตัวเองจนมันแดงช้ำแล้วก็ไม่อาจเก็บเสียงเอาไว้ได้
เลย์จึงใช้นิ่วโป้งเกลี่ยไปที่ริมฝีปากที่ถูกกัดเอาไว้เป็นการบอกกลายๆว่าอย่าทำ
ดวงตาใสที่คลอไปด้วยน้ำตามองสบตา ก่อนจะเลิกกัดริมฝีปากตามคำสั่ง
ข้างในตัวจงแดอุ่นจนร้อน ผนังด้านในตอดรัดแน่นทำเอาเลย์แทบขาดใจอยากตบสะโพกเข้าไปรัวๆ
สุดท้ายเลย์ทนไม่ไหวสวนสะโพกเข้าใส่ตามอารมณ์ดิบที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่ริมฝีปาก
ใบหน้าและซอกคอ ส่วนเบื้องล่างก็ยังทำหน้าที่ไม่ขาดตกบกพร่อง
เสียงครางของจงแดดังให้ได้ยินคลอไปกับเสียงทุ้มต่ำของเลย์ราวกับเป็นท่วงทำนองของความสุข
ไม่นานจงแดก็ปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง นั่นยิ่งทำให้ช่องทางด้านหลังตอดรัดมากกว่าเดิม
เลย์ครางฮึ่มในลำคอก่อนจะกระแทกสวนแรงรัดเข้าไปแรงๆไม่กี่ครั้งก่อนจะปลดปล่อยตามออกมา
เมื่อปลดปล่อยแล้วเลย์ก็ฟุบหน้าลงที่ซอกคอของจงแดหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอด
มองเสี้ยวหน้าของคนที่ตอนนี้ก็หอบหายใจไม่ต่างกันและอาจจะหอบมากกว่าเขาด้วยซ้ำ
ใบหน้าขาวระเรื่อไปด้วยรอยเลือดฝาดและชื่นไปด้วยเหงื่อ กิจกรรมร้อนเมื่อครู่ถึงแม้จะจบลงไปแล้ว
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีต่อ เพราะตอนนี้เเลย์ช้อนแขนทั้งสองข้างไปใต้ร่างของจงแดก่อนจะโอบอุ้มอีกคนขึ้นนั่ง
และเปลี่ยนให้ตัวเองนั่งหันหลังชนกับหัวเตียง
จงแดเบิกตาโพลงขึ้นเมื่อรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดต่อไปนี้
เลย์จับเข้าที่เอวบางยกขึ้นเล็กน้อยแล้วก็กดสะโพกลงมา
“อื้ออออ”
“ทำซะ จนกว่าฉันจะพอใจ”
เพราะไม่ได้ถอนตัวออกไปตั้งแต่ทีแรก มันเลยทำให้เราต่อกันได้โดยเพียงแค่จัดท่านั่งใหม่เท่านั้น
และอีกอย่างท่านี้มันก็ทำให้เลย์เข้าไปได้ลึกยิ่งกว่าเดิม
แต่ดูเหมือนร่างบางจะไม่ให้ความร่วมมือเพราะนอกจะไม่ขยับแล้ว
ยังจะพยายามลุกหนีออกไปจนเลย์ต้องจับเอวเอาไว้แน่นแล้วสั่งเสียงเข้ม
“ทำ!”
สิ้นคำสั่งใบหน้าน่ารักก็ต้องบิดเบ้เพราะเลย์เป็นฝ่ายสวนขึ้นไป
จนต้องจำใจทำตามคำสั่งอย่างเสียไม่ได้ เสียงของเนื้อที่กระทบกันทำให้ใบหน้าขาวแดงซ่านเพราะความอาย
แล้วไหนจะตอนนี้ที่ร่างกายอ่อนแรงจนต้องเอาหน้าซบกับไหล่ลาดของเลย์อีก กลับยิ่งทำให้มองเห็นส่วนที่เราเชื่อมต่อกันอยู่จนแทบอยากจะหลับตาไม่ให้เห็นเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ไม่นานความอุ่นร้อนก็พุ่งเข้ามาในตัวอีกครั้ง
“ถ้าพรุ่งนี้ลุกออกจากเตียงได้ ก็ไปซะ”
กลับไปเม้นท์ให้ไรเตอร์ตาดำๆด้วยเด้ออออ^^
