EP. 27 เจอกันอีกครั้ง

สาบเสื้อด้านบนถูกเลื่อนให้หลุดจากหัวไหล่ ความนุ่มของริมฝีปากหนาที่กดจูบบนหัวไหล่ทำให้จงแดสะดุ้ง เมื่อไหร่ที่ริมฝีปากหนาละไปส่วนอื่นของร่างกาย ตรงจุดที่เคยกดจูบจะมีรอยแดงเกิดขึ้นตามทันที  มือปลาหมึกของเลย์เริ่มลามไปทั่วร่างกายที่ร้อนผ่าว  ยอดอกถูกหยอกล้อด้วยนิ้วมือเพียงสองนิ้ว อารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นเริ่มเพิ่มพูนขึ้นจนร่างกายตอบสนองทุกอย่างที่ร่างกายสมส่วนปรารถนา

มือข้างซ้ายไต่ขึ้นมาที่ลำคอมาที่ปลายคางบังคับให้จงแดหันหน้ารับกับจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากกวาดต้อนทุกความหวาน แบบที่เคยชิมทุกครั้ง ร่างกายผอมบางถูกโอบรัดด้วยอ้อมแขนที่แข็งแรงแต่อบอุ่นในคราวเดียวกัน  เสื้อที่สวมใส่ถูกดึงหล่นลงมาอยู่ที่ข้อศอก ดูเหมือนว่าเลย์ชอบที่จะให้มันอยู่ตำแหน่งนี้มากกว่าที่จะถอดมันออกไป 

ร่างสมส่วนเดินถอยหลังจนมาชนกับขอบผนังของเคาน์เตอร์ครัว ก่อนจะสลับตำแหน่งให้จงแดเป็นคนหันหลังชนกับผนังเคาน์เตอร์ครัวเสียเอง เลย์จับที่เอวบางออกแรงยกตัวจงแดขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์จับที่แขนทั้งสองข้าง ก้มหน้าลงละเลงลิ้นร้อนที่ยอดอกทั้งสองข้าง ก่อนจะเลื่อนมือลงต่ำไปที่กางเกง ปลดกระดุมกระชากทีเดียวหลุดจากสะโพกกระชากอีกครั้งกางเกงก็หลุดจากเรียวขา

แขนเล็กโอบกอดร่างหนาเอาไว้ เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเบาๆกระตุ้นความกามในตัวเลย์ให้ลุกโชนขึ้นไปอีก เขาขบกัดที่เนื้อนุ่มนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ยิ่งมีอะไรกันร่างากายจงแดยิ่งนุ่มนิ่มขึ้น จนอยากขย้ำให้แหลกคามือ สองมือจับที่เรียวขาแยกออกกว้างให้ร่างกายสอดแทรกเข้าไประหว่างกลางได้  ความตื่นตัวลุกขึ้นภายในเนื้อผ้าชั้นใน เลย์ตะปบลงไปบนส่วนนั้นแบบไม่ลังเล เค้นคลึงเบาให้เจ้าของร่างดิ้นเร่าเพราะความกามในตัว

เลย์ดันร่างจงแดให้นอนราบไปกับเคาน์เตอร์ครัว จูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง พร้อมกับเกี่ยวกางเกงชิ้นสุดท้ายให้พ้นจากร่างกาย แยกเรียวขาออกกว้างยิ่งกว่าเดิมจับให้ตั้งฉากกับพื้นราบ มุมนี้ทำให้มองเห็นอะไรที่มากกว่าการจินตนาการเสียอีก

ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งอยากได้ ยิ่งได้ก็ยิ่งหวงแหนกว่าสิ่งใด เลย์รู้ว่าเขาถลำมากเกินกว่าจะดึงตัวเองกลับมายืนที่จุดเดิมได้อีกแล้ว  เขาเอาแต่ใจได้แม้กระทั่งการบังคับจิตใจจงแดเรื่องของเพื่อน  รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายลำบากใจแต่ก็ยังดื้อดึงเอาแต่ใจตัวเอง  สถานการณ์ตอนนี้ตัวช่วยไม่ได้อยู่ในพื้นที่เพราะฉะนั้นการที่จะทำต่อจากนี้จงแดจะต้องเจ็บกว่าทุกครั้งแน่

เลย์ใช้นิ้วชี้แตะบนเนื้อนุ่มก่อนจะดันเข้าไปในร่างกายที่ร้อนรุ่มของจงแด ร่างบางสะดุ้งรัดนิ้วเขาแน่นทันที เลย์ต้องหยุดไว้แค่นั้นแล้วค่อยๆดันเข้าไปจนสุดความยาว แช่ค้างเอาไว้ให้ร่างบางรับกับสิ่งที่อยู่ในร่างได้ก่อน กดให้ลึกที่สุดงอนิ้วแล้วค่อยๆดึงออกมา จงแดแทบดิ้นเร่าสองขาปัดป่ายไปทั่ว สะโพกถดหนี

เลย์ยึดสะโพกไว้แน่น กดนิ้วเข้าไปใหม่ทำแบบนั้นจนกว่าร่างกายส่วนอ่อนนุ่มจะพร้อมรับในสิ่งที่เป็นตัวตนเข้าไป ซึ่งมันต้องใช้เวลามากกว่าเดิมเนื่องจากไม่มีตัวช่วยใดๆ เลย์เงยหน้ามอง  จงแดในตอนนี้เป็นตัวกระตุ้นชั้นดีให้เขาอยากจะทำทันที ดวงตาสวยที่คลอไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากบางถูกกัดเอาไว้กั้นไม่ให้เสียงเล็ดรอดออกมาดังเกินไป ยิ่งเห็นก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาย้ำนิ้วมือทั้งสามแรงๆจนร่างบางผวาใช้หลังมือปิดปาก น้ำตาไหลลงตามหางตา มองเขาอย่างเว้าวอน

“คิมจงแด!”

เลย์สบถรอดไรฟันออกมา ดึงนิ้วทั้งสามออก ก่อนจะปลอดกางเกงที่สวมใส่อยู่รวดเร็ว จับเรียวขาแยกออกกว้าง รูดรั้งท่อนเนื้อที่เต่งเต็มที่ โน้มกายเข้าหาและกดท่อนเนื้อเข้าไปในร่างกายผอมบางนั้นผ่านช่องทางอ่อนนุ่มที่บีบรัดเขาแน่นจนแทบขยับไม่ได้  เลย์ไม่ฝืนดึงดันจะดันเข้าไปเพียงแค่รอให้จงแดปรับสภาพได้ก่อนถึงค่อยดันเข้าไปทีละนิด เมื่อเข้าไปได้ครึ่งหนึ่งแล้วเลย์จับสะโพกจงแดเอาไว้มั่น ก่อนจะดันเข้าไปทีเดียวจนสุด รุนแรงในครั้งเดียว

จงแดกรีดร้องลั่น สองมือทุบที่แผ่นอกเขารัว สะโพกดิ้นหนี น้ำตาไหลลงมาเป็นทาง ก่อนจะนิ่งหายใจเข้าแรงเพื่อปรับตัวเอง รู้ว่าเจ็บแต่มันก็มีความสุขเลย์รู้ว่าในความเจ็บก็มีความวาบหวามรวมอยู่ด้วย เขาโน้มตัวลงไปจูบซับน้ำตาที่ไหลลงมาให้ จงแดโอบกอดเขาเอาไว้แน่นเหมือนหาที่พึ่ง

“ผ่อนคลายสิ” เลย์พูดปลอบประโลมชิดใบหู ขบเม้มติ่งหูเบาๆไล่กดจูบไปทั่วใบหน้า และที่สุดท้ายคือริมฝีปาก จงแดก็เหมือนเด็กที่พร้อมจะเรียนรู้ในสิ่งที่สอน น่ารักเวลาอยู่บนเตียงเสมอ ลิ้นเล็กๆที่คอยไล่ตามเขาทุกครั้งที่เราจูบกัน พอจงแดหลงใหลไปกับรสจูบที่เลย์มอบให้

สะโพกหนาก็เริ่มขยับเบาๆ ดึงออกและดันเข้าใหม่ ยิ่งส่วนอ่อนนุ่มตอดรัดมากเท่าไหร่เลย์ก็อยากจะกระแทกตัวเองเข้าไปแรงๆให้สมใจ แต่เพราะกลัวว่าร่างผอมบางจะรับกับความรุนแรงนี้ไม่ได้เลยต้องค่อยเป็นค่อยไป ตามสเต็ป

เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นท่ามกลางเสียงครางหวานหู ตอนนี้ทั้งเลย์และจงแดต่างก็ผสานเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันได้ลงตัว ไม่ว่าเขาจะใส่ไปเท่าไหร่ จงแดก็รับกับมันได้ทั้งหมด ตอนนี้เขาใกล้เข้าไปเต็มทีแล้วเลย์จับขาทั้งสองข้างยกขึ้นสูงพาดไว้กับไหล่กว้าง สองมือยึดจับที่สะโพกเอาไว้ และรัวเอวเข้าในล็อคสุดท้ายก่อนจะกระตุกเกร็งร่างกายอัดฉีดความร้อนเข้าไปในตัวของจงแด ส่วนคนตัวบางก็กระตุกเกร็งไปพร้อมๆกันแผ่นท้องเลอะไปด้วยคราบน้ำขาวขุ่น สองมือที่โอบรอบคอร่วงลงแนบข้างลำตัว หอบหายใจแรงเหนื่อยราวกับวิ่งมานับชั่วโมง ทั้งที่จริงเวลาที่ทำกันไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ

“ผะ....ผมเหนื่อยแล้ว” จงแดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ยกมือดันหน้าท้องเลย์ออกเบาๆ แต่เลย์ทำเป็นไม่สนใจช้อนเข้าที่แผ่นหลังโอบอุ้มร่างบางเข้าอ้อมแขน พาเดินเข้าห้องทั้งที่ส่วนนั้นเรายังสานสัมพันธ์กันอยู่

“พี่”

“เป็นนายกี่ครั้งก็ไม่เคยพอ”

จงแดเงียบทันที ตอนนี้รู้ชะตากรรมตัวเองแล้ว ถ้าเลย์ได้พูดออกมาแบบนี้ต่อให้ขอร้องยังไง ถ้าไม่สมใจคงไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระแน่ๆ

“ถ้าอย่างนั้นเบาๆหน่อยได้ไหมครับ”

“จะพยายาม”  ไม่รู้ว่าคำนี้จะทำได้จริงหรือเปล่า แต่มันก็ยังดีที่เลย์พอรับปากออกมาได้ ถ้าปล่อยให้ทำตามใจแบบครั้งที่พึ่งผ่านมาบอกตามตรงจงแดคงทนได้ไม่เกินครั้งนี้แน่ เหนื่อยจนร่างกายล้าไปหมดทุกส่วน

.............................................................