4P [ chan hun xing x jongdae ]

“เฮ้ๆ”

พวกเธอทุกคนปีใหม่นี้มีแพลนไปเคาท์ดาวน์ที่ไหนหรือเปล่า?

ซอนมีหัวหน้าห้องใช้มือเคาะกับโต๊ะเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ทุกคนในชั้นเรียนต่างก็รู้ดีว่าซอนมีนอกจากจะเป็นหัวหน้าห้องแล้วเทอยังเป็นสาวสวยท็อปเท็นของโรงเรียนอีกด้วย เครื่องหน้าสวย ผมยาวจนเลยกลางหลัง เอวคอด ขนาดแค่นั่งพิงโต๊ะเรียนเธอยังดูสวยและเซ็กซี่ไปพร้อมกัน

เรื่องที่ซอนมีถามกลายเป็นจุดสนใจของเพื่อนในชั้นเรียน เพราะอีกไม่กี่วันก็จะเข้าสู่การเริ่มต้นของปีใหม่หลายๆคนคงมีแพลนไปเที่ยวกันบ้างแล้ว แต่คงยกไว้คนนึง เพราะไม่ว่าจะกี่ปีคิมจงแดคนนี้ก็ไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเล่นไหนเลยยกเว้นนอนโง่ๆอยู่บนเตียงปล่อยให้เวลาผ่านข้ามปีไปเฉยๆ

“ถ้าใครยังไม่มีแพลนฉันแนะนำว่าไปเคาท์ดาวน์ที่แทจอนกัน ฉันมีบ้านอยู่ที่นั่นหนึ่งหลังจัดปาร์ตี้ได้สบายๆเลย ทุกคนว่าฟังดูน่าสนุกดีใช่ไหม.....ว่าไงชานยอลเซฮุนนายสองคนสนใจไปหรือเปล่า”

สายตาซอนมีมองไปที่คู่แฝดที่นั่งบนเก้าอี้ของโต๊ะที่ซอนมีใช้สะโพกพิงอยู่ คู่นี้เป็นแฝดที่หน้าตาไม่เหมือนกันเลยสักนิดเดียว มองผิดไปจากคู่แฝดอื่นๆที่เป็นฝาแฝดกัน แต่ก็เข้าใจแหละเพราะเป็นแฝดคนละฝา ไข่คนละใบ ไม่ผิดที่จะหน้าตาไม่เหมือนกันคนนึงหน้าเหมือนแม่อีกคนหน้าเหมือนพ่อและถึงจะหน้าตาไม่เหมือนกัน แต่สิ่งที่แฝดคู่นี้มีเหมือนกันนั่นก็คือความตัวสูง ไหล่กว้าง ตัวหนาซึ่งเป็นรูปร่างที่ดีแบบดีมาก แถมยังหล่อทั้งคู่อีกด้วย ไม่แปลกที่ซอนมีจะพุ่งไปที่คู่แฝดเป็นคู่แรกที่ชวนไปงานปาร์ตี้ครั้งนี้

                สองแฝดแทบไม่ต้องมองหน้ากันเลย เพราะชานยอลเป็นคนตอบก่อนและเซฮุนก็ตามแบบที่เหมือนคนใช้พลังจิตคุยกัน

“ไม่อ่ะ....ฉันไม่ว่าง”             

“ใช่พวกเราไม่ว่างพึ่งได้เกมส์มาใหม่”
                 “มันน่าสนใจกว่าปาร์ตี้ใช่ไหมล่ะ”
                 “ใช่มันน่าสนใจกว่างานปาร์ตี้นะ”
                นี่ล่ะมั้งความสามารถพิเศษของคนเป็นแฝด ซอนมีทำหน้าผิดหวังหลังจากได้รับคำปฏิเสธ แต่เธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานเมื่อหันไปพูดกับใครอีกคนที่นั่งอยู่หลังห้อง
                “แล้วนายล่ะอี้ชิงสนใจไหมมันน่าสนุกนะ”
                เพื่อนชาวจีนผิวขาวขยับแว่นกลมที่สวมอยู่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเนิบๆที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว
                “ขอโทษนะฉันต้องเรียนพิเศษช่วงวันหยุดน่ะ”
                “แต่นี่ปีใหม่นะ นายไม่คิดจะพักเรื่องเรียนพิเศษเลยเหรอ” ซอนมีค่อนข้างหงุดหงิด แต่ก็พยายามพูดโน้มน้าวให้อี้ชิงยอมไปร่วมฉลองด้วยให้ได้
                “ขอโทษจริงๆปีหน้าก็เข้ามหาวิทยาลัยแล้วฉันยังไม่เก่งเกาหลีเลย”
                มันก็จริงอี้ชิงพึ่งย้ายมาจากจีนเมื่อ2ปีก่อนถึงตอนนี้ภาษาจะดีมากแล้วแต่มันก็ยังฟังเพี้ยนๆอยู่บ้าง
                เพื่อนชาวจีนคนนี้ทั้งๆที่ภายนอกดูนุ่มนิ่ม ดูใจดี แต่แปลกที่เหมือนมีเสน่ห์บางอย่างที่มากพอๆกับสองแฝดเลยด้วยซ้ำ สายตาคู่นั้นที่หลบอยู่ภายใต้แว่นกลมๆมันดูน่าค้นหาอย่างประหลาด ความน่ากลัวที่ถูกซ่อนใต้ลักยิ้มข้างแก้มแสนน่ารักนั่นบอกเลยว่ายากจะคาดเดา
                ในเมื่อหนุ่มฮ็อตไม่มีใครตกลงไปด้วยเลยสักคนซอนมีจึงมีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด จงแดที่นั่งฟังมาตั้งแต่ต้นจึงได้โอกาสอยู่ยกมือขึ้นแล้วพูด
                “ฉันสนใจ....ฉันอยากไป....ฉันว่ามันต้องน่าสนุกอย่างที่เธอบอกแน่ๆซอนมี”
                ซอนมีเบ้หน้าก่อนจะกอดอกกรอกตาแล้วพูดแบบไม่ไว้หน้าเพื่อนอย่างจงแดเลยสักนิด
                “นายซื่อหรือโง่กันแน่จงแด ที่ฉันชวนเพราะฉันต้องการให้สามหนุ่มนั่นไปต่างหาก แต่นี่ไม่มีใครไปฉันจะจัดงานเปิดบ้านทำไม”
                “อ้าวก็นึกว่าถามทุกคน”จงแดเกาหัวเบาๆบึนปากขัดใจคยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆก้มหน้ากระซิบพูดด้วย
                “นายโง่จริงๆนั่นแหละจงแด”
                “ไหงงั้นล่ะ ก็เธอถามทุกคนนี่หรือนายไม่ได้ยิน เพื่อนก็มีตั้งหลายคนทำไมต้องเจาะจงกันเล่า” ยังไม่วายจงแดเถียงด้วยความไม่เข้าใจมันก็เพื่อนกันทั้งหมดทำไมต้องเลือกด้วย
                “นายนี่มันซื่อจริงๆคิดว่ายัยซอนมีหวังแค่ไปเลี้ยงหรือไง ถ้าสามคนนั้นไปยัยนั่นต้องเลือกจับเอาสักคนแน่ นายก็รู้นี่ว่าสามคนนั้นตัวท็อประดับไหน”
                จงแดตกใจตาโตกับความหมายที่คยองซูพูด ก็เข้าใจว่าสามคนนั้นขึ้นชื่อเรื่องหน้าตาและเป็นที่ต้องการของสาวๆ แต่เราอายุยังไม่ถึง20กันเลยทำไมถึงเอาแต่คิดถึงเรื่องแบบนั้นทั้งๆที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะด้วยซ้ำแต่ถึงยังไงมันก็ไม่ยุติธรรมกับเพื่อนคนอื่นๆอยู่ดีก็ชวนแล้วนี่
                “อีกอย่างนายจะไปทำไม ทุกปีชวนไปไหนก็ไม่เคยไปนอนหมักอยู่แต่ในห้องจนนึกว่าจะดองตัวเองเป็นปลาเค็มไปแล้ว”
                ดูคำเปรียบเปรยที่คยองซูใช้พูดสิ ใครจะเป็นบ้าดองตัวเองเป็นปลาเค็มในวันปีใหม่กันเล่า ที่จงแดไม่ยอมออกจากห้องก็เพราะจงอินน้องชายจอมบ้าอำนาจต่างหาก ทั้งๆที่จงแดเป็นพี่นะแต่เด็กนั่นก็ชอบใช้ความตัวโตกว่ามาบังคับและกดขี่ใช้แรงงานจงแดอย่างกับทาสในวันหยุดตลอด จงแดเลยหนีปัญหาด้วยการขังตัวเองไว้ซะ จะได้ไม่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างให้น้องชายตัวเองก็แค่นั้นเองแต่ปีนี้มีที่เที่ยวมันผิดหรือไงที่จงแดไม่อยากทำตัวนอนโง่ๆอยู่บนเตียงเหมือนทุกปีจงแดยังเถียงกับคยองซูไม่จบด้วยซ้ำเพื่อนร่วมชั้นผู้เป็นใจหลักก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา
                “ถ้าจงแดไปฉันว่าแพลนนี้เริ่มน่าสนใจขึ้นมาแล้วล่ะ”
                “ใช่ฟังดูน่าสนใจขึ้นมาทันตาเลย”
                “ฉันว่าฉันเรียนพิเศษเยอะแล้วตามที่เธอว่าจริงๆไปเที่ยวบ้างก็คงดี”
                “พวกนายเปลี่ยนใจกันแล้วใช่ไหม”
                ซอนมีแทบจะกระโดดลุกขึ้นเต้นหลังจากสามหนุ่มเกิดเปลี่ยนใจ
                “อือแต่....จงแดต้องไปด้วยนะ”
                ชานยอลใช้นิ้วชี้มาที่จงแด สายตาทุกคนก็หันมองตาม แต่มันจะไม่น่ากลัวมากถ้าไม่มีสายตาซอนมีที่พุ่งมาแบบกดดันอีกที
                “วันที่30เจอกันที่สถานีxxนะจงแดฉันหวังว่านายจะไปเคาท์ดาวน์กับพวกเรา...นะ”
                แล้วทำไมทุกความหวังถึงได้ตกมาอยู่ที่จงแดได้เนี่ยทั้งๆที่ตอนแรกจะไม่ให้ไปด้วยด้วยซ้ำ คิดแล้วก็มองไปที่สามหนุ่มตัวเปลี่ยนสถานการณ์แล้วก็ต้องถอนหายใจมองกันด้วยสายตาแบบนั้นมันคืออะไร?

                ห๊ะ…ชานยอล...เซฮุน...อี้ชิง
                .....................................
                ปีนี้เป็นปีแรกเลยที่จงแดได้มีโอกาสมาเคาท์ดาวน์ไกลถึงงแทจอน เพื่อนในชั้นก็มาด้วยกันหลายคนและหนึ่งในนั้นก็มีคยองซูเพื่อนสนิทของจงแดด้วย นี่ก็ไม่อยากจะเม้าท์เลยว่าเจ้าเด็กจงอินทำหน้ายังไงตอนที่รู้ว่าจงแดมาเที่ยว หึหึ....เด็กนั่นแทบจะเกาะขาขอมาด้วย
                “พวกนายเอาของไปเก็บที่ห้องนั้นนะมันเป็นโถงกว้างนอนได้หลายคน”
                ซอนมีชี้ไปที่ทางเดินเพื่อบอกให้พวกเราเอาของไปเก็บและพักที่นั่น ถึงแม้จะเป็นห้องโล่งๆกว้างๆแต่มันก็สนุกดีนะเหมือนมาทัศนศึกษาเลยเพื่อนๆก็ดูสนุกกันดีและอย่างที่รู้กันว่ามีเพียงแค่สามหนุ่มหล่อที่ได้สิทธิพิเศษตั้งแต่ครั้งแรกนั้น ได้รับห้องนอนชั้นดีที่อยู่ชั้นสองจากเจ้าของบ้าน ถึงจะเหม็นความได้สิทธิ์ดีกว่า แต่จงแดก็เฉยๆเพราะจุดประสงค์ของการขอมาด้วยครั้งนี้ก็คือการหนีจากจงอินต่างหาก
                “ยิ้มหน้าบานเชียวนะ นี่นายกลัวจงอินมากขนาดนั้นเลยเหรอ” คยองซูถามด้วยความสงสัย มือก็หยิบเอาของใช้บางอย่างออกมาจากกระเป๋า
                “เปล่าซะหน่อยฉันก็แค่อยากมาเที่ยว”
                “เหรอ”
                “ใช่สิ วุ้ยถามมากจัง รีบจัดของเถอะแล้วเราออกไปเดินเล่นดูบรรยากาศข้างนอกกัน”

 จงแดรีบเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนจะโดนจี้ใจดำอีก ถ้าคยองซูเคยโดนเด็กนั่นจับทุ่มสักครั้งเดี๋ยวก็จะรู้สึกเอง(เรื่องนี้เกิดเมื่อจงแด10ขวบและจงอิน8ขวบ)

งานปาร์ตี้เลี้ยงฉลองจัดขึ้นแบบง่ายๆในห้องรับแขก โดยมีเครื่องดื่ม ขนมขบเคี้ยว และของว่างอีกไม่กี่อย่าง เพื่อนทุกคนช่วยกันตกแต่งให้ห้องแสนธรรมดากลายเป็นสถานที่ปาร์ตี้ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ซอนมีเปิดเพลงจังหวะหนักๆเข้ากับไฟวิบวับๆที่ใช้ตกแต่ง  แค่เริ่มปาร์ตี้ไม่กี่ชั่วโมงเพื่อนบางคนที่คออ่อนก็เริ่มตาหวานกันไปบ้างแล้ว

จงแดมองดูบรรยากาศรอบๆพร้อมกับจิบน้ำอัดลมไปด้วย  มาฉลองกับเพื่อนๆแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ดื่มแบบคนอื่นแต่จงแดคิดว่ามันก็โอเคกว่าการนอนโง่ๆอยู่บนเตียงเหมือนทุกปี

ตอนนี้ไม่รู้ว่าคยองซูไปดิ้นอยู่ตรงไหนแล้วทั้งที่เมื่อสักครู่จงแดยังเห็นเต้นตรงโซฟาอยู่เลย แต่ช่างเถอะปล่อยให้สนุกบ้าง จงแดไม่เข้าใจเลยทั้งๆที่คยองซูเป็นคนตลกแท้ๆแต่ทำไมชอบทำหน้านิ่งๆให้เพื่อนกลัวนัก

พอนั่งไปนานๆก็ชักจะอยากเข้าห้องน้ำ จงแดจำได้ว่าถ้าเดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายก็จะเจอกับห้องน้ำที่อยู่ติดกับห้องครัว จงแดวางแก้วและขนมในมือไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปตามทางที่ตัวเองเข้าใจว่าจำได้  ระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆเสียงเพลงที่ซอนมีเปิดก็ยังดังตามมา  จงแดชักจะกลัวอยู่นิดๆเพราะตามทางเดินแทบจะไม่ได้เปิดไฟเลยด้วยซ้ำ แม่บ้านที่มาทำอาหารและของว่างให้ก็กลับกันไปหมดแล้ว ที่บ้านหลังนี้เหลือแค่พวกเราเด็กๆที่มาฉลองกันเท่านั้น

“คุณป้าแม่บ้านก็น่าจะเปิดไฟไว้ให้หน่อย”

จงแดบ่นๆก่อนจะรีบเดินเร็วๆเข้าห้องน้ำหลังจากที่ระแวงอยู่ก่อนหน้านั้น เข้าไปทำธุระเสร็จเรียบร้อยก็ล้างมือเปิดประตูเตรียมปิดไฟ  แต่ต้องตกใจผละถอยหลังเมื่อเปิดประตูแล้วเจอกับสองคู่แฝดที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ตรงหน้า

“จะเข้าห้องน้ำเหรอ....พวกนายขยับหน่อยได้ไหมฉันออกไปไม่ได้”

จงแดพูดไปพร้อมกับขยับตัวเพื่อจะหาทางออกไปจากห้องน้ำนี้ แต่ดูเหมือนว่าสองแฝดจะไม่ได้ยิน ถึงได้ทำหน้านิ่งไม่ยอมขยับ 

“ฉันบอกว่าให้หลบไปหน่อยฉันออกไม่ได้”

จงแดเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นกว่าเสียงดนตรีที่เปิดอยู่  แต่ผลตอบรับก็เหมือนเดิม นอกจากจะไม่ยอมขยับไปไหนแล้วชานยอลยังใช้มือยาวๆของตัวเองมาค้ำยันประตูกักไม่ให้จงแดมีทางเลือกออกไปอีก เซฮุนที่ยืนอยู่ข้างๆก็ใช้หลังพิงกับกรอบประตู

“ถ้าอยากออกไปก็ต้องตกลงกับเราก่อน”

“ตกลงอะไร”

“เซฮุนพูดไป”

ชานยอลหันไปพยักหน้ากวนๆกับเซฮุนที่ยืนยิ้มมุมปากเท่ห์ๆอยู่ แต่ขอบอกไว้เลยว่าตอนนี้จงแดไม่ได้รู้สึกชื่นชมกับความหล่อหรอกนะ มันออกจะน่ากลัวไปด้วยซ้ำเพราะสองคนนี้ตัวก็โตกว่าจงแดมากถ้าเกิดมีเรื่องกันขึ้นมาจงแดคงได้เละแน่

“อา....นี่มันเขินจริงๆนะ แต่เอาเถอะถ้านายให้ฉันพูดฉันก็จะพูด”

พูดเรื่องบ้าอะไรกัน?

“พวกเราสนใจนาย”

“........................” ว้อด OoO

“ใช้ไม่ได้เลยเซฮุนพูดอะไรเนี่ย”

“...................”

คราวนี้จงแดหันไปมองหน้าแฝดผู้พี่อย่างชานยอลที่ขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่น้องชายตัวเอง ซึ่งนั่นทำให้จงแดรู้สึกสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่งว่าสิ่งที่ได้ยินไปเมื่อสักครู่คงแค่ฟังเพี้ยนไป

“รวบรัดแบบนั้นนางฟ้าก็ตกใจแย่สิ”

ว้อด!!! อะไรอีกเนี่ย นางฟ้าอะไร๊!

“งั้นนายก็พูดสิ”

“เห้ออออ ในเมื่อเซฮุนพูดไปแล้วฉันจะอธิบายให้มันยาวขึ้นแล้วกันนะจงแด  ที่พวกเราสองคนยอมมางานนี้ก็เพราะว่านายมาด้วย และฉันกับเซฮุนก็ปรึกษากันแล้วว่ามันคงถึงเวลาสักทีที่เราจะสารภาพกับนาย ว่าพวกเราสองคนสนใจนาย....มากๆ”

“บะ....บ้าไปแล้ว หึหึ ล้อเล่นใช่ไหม ฉันจะถือว่าไม่ได้ยินเรื่องที่นายสองคนพูดแล้วกันนะ”

บอกตามตรงจงแดโคตรตกใจกับคำสารภาพนี้เลย แล้วมันจะเป็นไปได้ไงในเมื่อพวกเราไม่เคยพูดคุยกันมากกว่าสามประโยคเลยด้วยซ้ำในแต่ละวัน แล้วสองคนนี้จะมาสนใจจงแดได้ยังไง  มันคงเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ๆ

แล้วยิ่งจงแดตกใจก็ยิ่งทำตัวลนลานเดินเลี่ยงไปทางไหนก็มีคนตัวยักษ์ยืนขวางอยู่  พอหาทางออกไม่ได้จงแดจึงใช้ทางเลือกสุดท้ายนั่นก็คือผลักร่างยักษ์ของสองคนนี้ให้ออกห่าง แต่ให้ตายเถอะมันเหมือนเป็นการเปิดทางให้สองคนนี้ลวนลามตัวเอง

มือที่ใช้ผลักแผ่นอกหนาถูกรวบไว้ข้างหนึ่งแล้วรั้งให้ตัวจงแดเข้าหา มันรวดเร็วมากเมื่อริมฝีปากหนาของชานยอลประกบจูบลงมาแบบไม่ให้ตั้งตัว พอจงแดขยับตัวถอยแขนยาวๆอีกข้างของชานยอลก็รวบเอวกอดรัดตัวเข้าไปอีก

จงแดทั้งตกใจทั้งกลัว แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมา สุดท้ายจึงต้องจำยอมให้ชานยอลเอาเปรียบจนเจ้าตัวพอใจแล้วผละออกไปเอง  มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกคันยิบๆในอกหลังจากถูกจูบไปแล้ว  และนี่ก็เป็นจูบแรกของจงแดเลยด้วย  ถึงจะน่าเจ็บใจแต่ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกดี

“เหยๆพี่ชายนายจูบนางฟ้าก่อนฉันได้ยังไง ไหนเราตกลงกันแล้วว่านายจะให้ฉันก่อน”

“อย่าพึ่งมาโวยวายตอนนี้ได้ไหมเซฮุน เคลียร์ตรงหน้าก่อนเถอะ”

คำพูดของสองพี่น้องฝาแฝดเหมือนจะไม่เข้าหัวจงแดเลยสักนิด จูบเมื่อกี๊มันทำให้จงแดเบลอไปแล้ว ก็รู้ตัวนะว่าถูกจูงมือให้เดินตามทั้งคู่ไป  แต่เหนือสิ่งอื่นใดในตอนนี้จงแดกลับคิดว่ามันจะจริงเหรอที่คนอย่างชานยอลและเซฮุนจะมา....สนใจตัวเอง

“พวกนายทำอะไรกัน”

แต่เหมือนว่าเสียงของคนที่ทักจะทำให้จงแดได้สติหลุดออกมาจากความคิดนั้น  พอเห็นหน้าว่าเป็นใครก็ยิ่งตกใจเบียดตัวเข้าไปหลบอยู่หลังเซฮุน ทั้งๆที่มือก็จับกับชานยอล (โอ๊ย! ถ้าคิดให้ดีมันควรจะหลบหลังชานยอลไหม)จะขยับตัวตอนนี้ก็ไม่ได้Y^Y

“พวกเราตกลงคบกับจงแดแล้ว”

“หืม?”

จงแดหลบสายตาที่อี้ชิงใช้มองมา วันนี้มันดูต่างออกไปจากทุกวันมากถึงแม้จะมีแว่นกลมๆกั้นอยู่ก็ตาม เพื่อนชาวจีนถอนหายใจแล้วใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกง สายตาที่ใช้จ้องมองก็ยังไม่ละไปจากจงแดเลย

“ฉันไม่เชื่อ”

“ก็เรื่องของนาย...ช่วยหลีกทางให้ด้วย”

“นายคบกับสองคนนี้จริงๆเหรอ”

อี้ชิงเปลี่ยนจากพูดกับคู่แฝดมาเป็นพูดกับจงแดแทน แล้วสายตาคู่นั้นจะจ้องอะไรนักหนา จงแดเริ่มจะกลัวแล้วนะ ทำไมต้องทำหน้าดุ แล้วก็เสียงเข้มใส่ด้วย ไม่เข้าใจเลย

“ก็พวกเราบอกไปแล้วไง นายจะไปถามจงแดอีกทำไม”

“ฉันต้องการความชัวร์ เพราะฉันเองก็มีสิทธิ์ถ้าจงแดยังไม่ได้ตกลงคบกับพวกนาย”

ว้อดดดดดดดดดดด นี่มันคือเรื่องน่าอัศจรรย์ส่งท้ายปีใช่ไหม ที่จู่ๆสามหนุ่มฮ็อตจะมาสารภาพตรงกันในวันนี้และที่สำคัญก็คือสารภาพกับคนคนเดียว บ้าไปแล้ว

“ฉันบอกนายแล้ว”

“เงียบน่าเซฮุน.....แล้วนายจะทำยังไงถ้าฉันบอกว่าฉันก็ไม่ยอม”

จงแดเห็นอี้ชิงมองมาที่พวกเราสักพักก่อนจะตอบอออกมา

“ถ้าให้จงแดเลือก ฉันหรือไม่ก็พวกนายคงไม่อยากยอมรับกับผลของมันหรอกใช่ไหม

“ก็ถูก/ถูก”

“ถ้าอย่างนั้น......”

“ก็คบกันทั้งสี่คนเลย” (สามพลังเสียง)

“ห๊ะ! จะบ้าเหรอ? ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ อีกอย่างพวกนายเป็นบ้าหรือไง นี่ล้อเล่นใช่ไหม เรื่องอำส่งท้ายปีเก่าอะไรแบบนี้สินะ..ใช่ไหม”

ใครก็ได้บอกจงแดหน่อยเถอะว่าสถานการณ์ตอนนี้มันคืออะไร คนพวกนี้ทำไมพูดเองเออเองแบบนั้นล่ะ แล้วมีคนบ้าที่ไหนคบเป็นแฟนกันถึงสี่คน นี่มันคือเรื่องตลกส่งท้ายชัดๆ

...................................................................

บ้า เรื่องนี้มันบ้า และไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจงแดจะบ้าจี้ตามสามคนนี้ด้วย  คิดกลับตัวตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเหมือนกัน

บรรยากาศในห้องนอนที่มีเพียงแค่ความเงียบและผู้ชายสี่คนมันจะไม่พิลึกเลยถ้าพวกเราไม่ได้มีจุดประสงค์ที่ต่างไปจากการนอน จงแดพยายามขยับตัวไปยืนตรงมุมที่คิดว่าโอเคที่สุด โดยมีสายตาอีกสามคนมองตามมาด้วย

“จงแดนายจะไม่รับความรู้สึกของพวกเราจริงๆเหรอ? นายจะปฏิเสธพวกเราสามคนจริงๆใช่ไหม”

จงแดเม้มปากมองไปที่ชานยอล เซฮุนและอี้ชิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าสามคนนี้หน้าตาดี คุณสมบัติก็ดี ถึงมันจะแปลกที่เป็นแฟนกับผู้ชายจงแดก็พอรับได้ แต่จะให้เป็นแฟนกับทุกคนแบบนี้จงแดว่ามัน......

“หรือนายจะเลือกพวกเราล่ะ คนใดคนหนึ่ง”

นี่ก็ยิ่งเครียดกว่าการเหมารวมซะอีก ให้เลือกเนี่ยนะ ใครจะไปเลือกได้  ทุกคนไม่ใช่ภายนอกดูดีอย่างเดียว แต่นิสัยก็ยังทำให้เลือกไม่ได้ด้วย  อย่างชานยอลเป็นคนอารมณ์ดีอยู่ด้วยคงไม่เศร้าแน่ๆ เซฮุนถึงจะเป็นคนเงียบๆแต่ก็ให้ความสำคัญกับคนที่สำคัญเสมอ อี้ชิงอาจจะดูลึกลับไปหน่อย แต่ก็ให้ความรู้สึกอยากค้นหาว่าตัวตนจริงเป็นคนแบบไหน

“เห็นไหมนายก็เลือกไม่ได้  ทางออกก็เหลืออยู่ทางเดียวนั่นก็คือ....คบกับพวกเราสามคน”

“..............................”

เมื่อจงแดได้คำตอบในใจแล้วคงไม่ต้องพูดอะไรเพื่อบอกความคิดออกไปหรอก ในเมื่อชานยอลเป็นคนสรุปให้หมดแล้วว่าควรเลือกทางไหน ตอนนี้หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวอยู่ในอก ถึงจงแดจะอายุยังไม่ถึง20ปีแต่ก็ไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปหรอกนะ อยู่ในห้องนอนกับสายตาที่เหมือนจะฉีกกระชากเราทุกเมื่อแบบนี้

เซฮุนจากที่นั่งอยู่บนเตียงก็เดินเข้ามาหาจงแดที่ยืนมุมห้อง พอยืนเทียบกันจริงๆแล้วจงแดอยู่เพียงแค่ระดับคางของอีกฝ่ายเท่านั้น และมันก็เหมาะมากๆกับการจุ๊บที่หน้าผาก แล้วตามไปที่แก้มก่อนจะจบที่ริมฝีปาก จูบของเซฮุนต่างกับชานยอลเพราะมันนุ่มนวลกว่า ริมฝีปากเล็กๆนั่นค่อยๆละเลียดเล็มกดจูบ สองมือที่โอบจากแผ่นหลังลูบไล้ลงมาที่เอว กระชับกอดร่างผอมบางของจงแดให้เข้าใกล้มาขึ้นเรื่อยๆ....จงแดควรปล่อยให้มันเกิดขึ้นสินะ

ในระหว่างที่กำลังหลงใหลไปกับรสจูบที่แสนนุ่มนวลของเซฮุนก็มีมืออีกคู่หนึ่งที่ลูบไล้มาตามลำตัวของจงแด  กระดุมเสื้อผูกปลดทีละเม็ดพร้อมๆกับมือคู่นั้นที่ลากไล้ บีบไปตามลำตัว ถึงความรู้สึกตอนนี้จะเหมือนกับมีปลากหมึกสักตัวมารัดตัวพันกันให้วุ่นแต่จงแดก็คิดว่ามันคงน้อยกว่าฝูงผีเสื้อที่บินว่อนอยู่ในท้องตอนนี้แน่ๆ

“อื้อออออ”

ร่างผอมบางบิดตัวงอคุ้งเมื่อยอดอกถูกขยี้จากสองนิ้วที่บีบมันจนแข็งไปแล้วเรียบร้อย สองขาอ่อนเปลี้ยจนแทบจะยืนไม่คงที่จนต้องวาดแขนโอบกอดรอบคอของเซฮุนที่กำลังบรรจงจูบตามลำคอไล่ลงไปตามหน้าอกเอาไว้  ก่อนจะค่อยๆย่างก้าวเดินจนกระทั่งแผ่นหลังสัมผัสกับความนุ่มของเตียงนอน สายตาจงแดมันพล่าเลือนไปหมดใบหน้าของเซฮุนตอนนี้เลือนรางราวกับภาพในความฝัน

ความเย็นวูบที่ช่วงล่างทำให้จงแดขยับขาชิดบิดเบียดตัวนอนตะแคง สองมือก็ละจากลำคอเซฮุนลงมาปิดส่วนอ่อนไหว แต่มันก็ถูกจับออกจากมือของใครอีกคน

“ชานยอลลลล”

“อย่าเรียกกันแบบนั้นสินางฟ้า รู้ไหมมันทำให้ฉันอยากขยี้นาย”

ผู้ชายที่จับมือจงแดอยู่ตอนนี้คือชานยอลแฝดผู้พี่ของเซฮุนนั่นเอง ชานยอลยิ้มมุมปากยกมือข้างที่จับมือจงแดไว้กดริมฝีปากจูบที่มือนั้น การกระทำที่เพียงแค่เล็กน้อยนี้แต่มันกลับทำให้จงแดหน้าร้อนขึ้นมาทันที

“มาอย่างหล่อเลยนะ” เซฮุนพูดเย้าพี่ชายตัวเองหลังจากลุกขึ้นนั่ง เขินจากชานยอลแล้วจงแดยังต้องมาเขินกับเซฮุนที่เอาแต่จ้องเรียวขาจนต้องพยายามหนีบเอาไว้  พอยิ่งเขินก็ยิ่งถูกใจเซฮุนเพราะจงแดได้ยินหัวเราะในลำคอเบาๆ จากนั้นเซฮุนก็จับขาจงแดชันเข่าขึ้นมาแล้วแยกออกกว้าง เผยให้เห็นทุกสัดส่วนแบบไม่มีที่ปิด จงแดทั้งอายทั้งเขินผสมปนเปกันไปหมดไม่กล้ามองหน้าเซฮุนกับชานยอลจนต้องหาที่ให้สายตาไปจดจ่อ  แต่ดันไปเจอกับสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองผ่านความมืดตอบกลับมาในมุมที่เจ้าตัวนั่งอยู่  เป็นดวงตาคู่ที่จงแดไม่เคยอ่านความหมายออกผ่านแว่นกลมๆ

“อี้ชิงงงง”

“อย่าเรียกคนอื่นตลอดเวลาสิจงแดฉันจะงอนแล้วนะ”

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดจากเซฮุนทำให้จงแดละสายตาจากอี้ชิงกลับมามองที่เซฮุนอีกครั้ง ถึงเซฮุนจะทำหน้างอคล้ายกับงอนหากแต่ว่าสายตากลับมีแววซุกซนมากกว่า  จงแดขยับตัวลุกขึ้นนั่งใช้หลังมือลูบไล้ใบหน้าเรียวเบาๆแล้วยิ้มหวาน เซฮุนโน้มตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับจับขาที่ชันเข่าอยู่แล้วออกแรงดึงให้ตัวจงแดขยับเข้าไปใกล้กดจูบที่แสนนุ่มนวลนั้นอีกครั้ง  คราวนี้จงแดรับรู้ถึงความอุ่นของแผ่นอกที่ซ้อนอยู่ทางด้านหลังพร้อมกับสองมือที่ลูบไล้ตามร่างกายอีกครั้ง แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าเนื้อแบบเนื้อ

เซฮุนผละริมฝีปากไล่จูบลงไปลำคอ ไหล่ลาด แผ่นอก จนมากถึงเรียวขา  สองขาจงแดแยกออกกว้างเมื่อริมฝีปากสีชมพูกดจูบที่เนื้อด้านในจนเป็นรอยสีจางๆ ความรู้สึกแปลกใหม่ทำให้จงแดเกร็งตัวพยายามขยับหนีแต่ก็เหมือนว่าคนที่ซ้อนทางด้านหลังจะเป็นกำแพงชั้นดีที่จงแดไม่สามารถถอยไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“อือออ อึก ฮึ”

เมื่อถูกลุกรานมากๆจงแดพิงตัวซบคนที่นั่งซ้อนยู่ทางด้านหลังเต็มที่  ใบหน้าเชิดขึ้นหอบหายใจเข้าลึกๆเสียงครางเล็ดรอดเบาๆ สองมือจิกผ้าปูที่นอนบ้าง จิกที่ต้นขาตัวเองบ้าง จนต้องถูกจับเอาไว้แล้วประสานมือเข้าด้วยกันจากคนที่ซ้อนหลังอยู่

“จับมือฉันไว้สิจงแด”

“อื้อออออ”

เมื่อหันหน้าไปจงแดก็ถูกจูบอีกครั้ง ลิ้นร้อนที่สอดแทรกเข้ามากวาดไล่ต้อนจนจงแดจนต้องจนมุมยินยอมคล้อยตามกับจูบครั้งนี้ ถ้าเซฮุนคือจูบที่นุ่มนวลชานยอลคงเป็นจูบกระชากวิญญาณ ร่างกายจงแดถูกหยอกล้อไม่ต่างไปจากตุ๊กตาที่ถูกแต่งแต้ม

ความเปียกชิ้นจากลิ้นที่ไล้เลียไปตามเรียวขา  ที่ตรงนั้น หรือแม้แต่นิ้วมือเล็กๆที่กำลังหยอกล้อกับยอดอก มันช่างเป็นสัมผัสที่ทำให้ทั้งอยากจะดิ้นหนีและอยากจะวิ่งเข้าหา........ความรู้สึกตอนนี้มันคืออะไรนะ

“อ๊ะ...เจ็บ”

เมื่อร่างกายถูกบางสิ่งบางอย่างกดดันเข้ามา  ตามธรรมชาติร่างกายก็ต้องต่อต้านอยู่แล้ว ยิ่งไม่รับก็ยิ่งเจ็บ จงแดยกส้นเท้าขึ้นเพื่อดันสะโพกถดหนี น้ำตาซึม แต่ดูเหมือนว่าคนทำอย่างเซฮุนจะไม่หยุดและพยายามดันมันเข้ามา จนจงแดเริ่มดิ้น กลายเป็นชานยอลต้องคอยจูบขมับโอบกอดตัวเอาไว้

“ใจเย็นๆสิเซฮุน ไม่เห็นหรือไงว่าจงแดเจ็บ”

“ก็รู้แต่มันดันไม่เข้า”

น้ำเสียงที่เซฮุนตอบพี่ชายก็ติดจะหงุดหงิดไม่ต่างกัน ซึ่งคงเกิดการหงุดหงิดตัวเองมากกว่าที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ

“นายใช้เจลหรือเปล่า”

“......................”

“ไอ้น้องโง่เอ้ย....มันต้องใช้เจลก่อน แล้วต้องผ่อนคลายให้จงแดด้วย....เฮ้อละมาทำเป็นขอก่อน”

“บ่นมากน่า”

“อย่าลืมใส่ถุงด้วย”

“เออ!”

มันคงตลกพิลึกที่สองพี่น้องมาเถียงกันในสถานการณ์แบบนี้ จงแดเบ้หน้าเพราะความเจ็บเมื่อสักครู่จนชานยอลต้องคอยเช็ดน้ำตาที่ซึมออกให้ ทั้งจูบทั้งกอดจนจงแดเริ่มโอเค จากนั้นเซฮุนที่ลุกจากเตียงไปเอาของจำเป็นมาแล้วก็เริ่มบีบเจลลงที่ช่องทาง ความเย็นของมันทำให้จงแดรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา จากนั้นก็มีบางสิ่งบางอย่างถูกดันเข้ามาอีกครั้งหากแต่ว่าคราวนี้มันเล็กกว่าและง่ายกว่าครั้งก่อน

“ฮึบ”

แรกเริ่มมันคือสิ่งแปลกใหม่แต่พอยิ่งถูกลุกล้ำเข้ามามากขึ้นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเพิ่มความรู้สึกเสียวซ่านมากขึ้นๆ ตรงนั้นมันเปียกชุ่มไปด้วยของเหลวหล่อลื่น สิ่งที่เข้าออกอยู่ตอนนี้เริ่มเร็วและกดย้ำจนต้องร้องออกมา

“อะ...อ๊า”

สิ่งที่สอดใส่อยู่ในตัวถูกถอนออกไปพร้อมกับร่างจงแดที่ถูกจับพลิกตัวให้หันหน้าเข้าหาชานยอล เอวถูกยกขึ้นเข่าตั้งฉากอยู่ในท่าคลาน

“เดี๋ยวก็จะรู้สึกดี”

จงแดพยักหน้าพร้อมกับเงยหน้ารับจูบจากชานยอล  ตัวของจงแดถูกเซฮุนโอบกอดจากทางด้านหลังความนุ่มที่หัวไล่เกิดจากริมฝีปากของเซฮุนที่จูบเบาๆ ไม่นานความเจ็บก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อเซฮุนสอดใส่แท่งเนื้อเข้ามา 

“อ๊ะ....อื้อออ”

ความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นความจุก ความอึดอัด สิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วที่ใช้ผ่อนคลายอยู่ภายในตัวตอนนี้ บรรยากาศในห้องดูอบอ้าวขึ้นทันตา เม็ดเหงื่อผุดตามร่างกาย เสียงครางต่ำๆของเซฮุนอยู่ใกล้ๆหู พร้อมกับลมหายใจร้อนๆที่พัดอยู่แถวๆแก้ม เซฮุนแช่ความอึดอัดนี้เอาไว้สักพักก่อนจะเริ่มขยับตัว  เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงของเหลวที่เป็นตัวหล่อลื่นชั้นดี  ร่างกายจงแดขยับไปตามจังหวะกระทั้นเข้าใส่เหล่านั้น มันทั้งจุกทั้งเสียวจนแยกไม่ออกว่าสิ่งไหนอะไรมากกว่ากัน

“ฮื่ออออ ดี..ดีมาก”

“ฮึบ...อึก....อะ..อ๊า”

จงแดสะบัดหน้าไปมาเมื่อความเสียวมันพุ่งจนแทบอยากจะปลดปล่อย  เข่าที่ตั้งชันกับที่นอนก็แทบจะหมดแรงทรุดนอนราบกับเตียง  แผ่นอกที่เคยชิดกับแผ่นหลังผละออกไป  ก่อนที่มือทั้งสองข้างของเซฮุนจะจับเข้าที่เอวบาง จากนั้นการกระแทกที่โถมเข้าใส่ก็เร่งเร็วขึ้น   ตอนนี้ใบหน้าของจงแดแทบจะซบอยู่บนตักของชานยอลอยู่แล้ว มันยิ่งทำให้จงแดเห็นว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามันก็พร้อมที่จะใช้งานไม่ต่างไปจากเซฮุนที่ใช้งานมันอยู่

“ทำเป็นไหมจงแด”

“คะ...คือ อะ....”

ชานยอลแทบไม่รอคำตอบด้วยซ้ำจัดการรูดซิปกางเกงแล้วจับเจ้าลูกชายที่พร้อมเต็มที่ออกมา จับเอาส่วนปลายแตะที่ปากจงแดเพื่อบอกกลายๆว่านายต้องทำมัน จงแดจึงเหลือบสายตามองชานยอลนิดหน่อยก่อนจะยอมอ้าปากใช้ลิ้นให้จากนั้นก็ปล่อยให้ชานยอลดันมันเข้ามา

ความทรมานที่เกิดจากอารมณ์หวามนี้มันช่างหอมหวานชวนให้หลงระเริงเหลือเกิน ยิ่งถูกกระแทกเข้ามาเร็วขึ้น จงแดก็ยิ่งต้องการมันอีก  ถึงจะใช้ปากไม่เป็นแต่ก็จงแดก็อยากทำให้มันดีที่สุด  เพราะเสียงแห่งความสุขสมที่คู่แฝดต่างเสพสุขจากจงแดนั้นมันทำให้หัวใจดวงน้อยๆของจงแดเต้นรัว พร้อมที่จะหลั่งสารของความสุขออกมา

เมื่อถึงจุดที่ดีที่สุดน้ำสีขาวขุ่นจากตัวของจงแดก็ไหลออกมาหยดเลอะที่นอนสีขาว ราวกับเตือนว่าความบริสุทธิ์ได้ถูกชิงไปแล้ว  พายุรักสงบลงแล้วเซฮุนถอนกายออกแล้วถอดถุงยางอนามัยทิ้งขยะ จากนั้นก็โน้มตัวทาบทับร่างจงแดก่อนจะสอดแขนทั้งสองข้างรองที่ตัวกอดแล้วอุ้มให้ลุกขึ้นให้นั่งพิงที่แผ่นอกของตัวเองทั้งเซฮุนและจงแดหอบหายใจดังมากเหมือนกับวิ่งมาสักกิโลได้

จงแดปรือตามองคนที่อยู่เบื้องหน้า  เรียวขาถูกจับแยกอีกครั้งโดยเซฮุนที่ซ้อนอยู่ทางด้านหลัง ชานยอลหยิบเอาซองถุงยางมาฉีกและสวมใส่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ขยับเข้ามาแล้วสอดใส่ต่อจากเซฮุนที่พึ่งทำเสร็จเลย ใจก็อยากจะบอกว่าพอก่อนแต่ร่างกายมันกลับตอบรับดีเหลือเกิน ชานยอลเริ่มขยับแบบไม่ต้องรอให้จงแดพร้อม ขนาดของทั้งคู่แทบจะไม่ต่างกันเลย (เป็นคู่แฝดที่มีอะไรเหมือนกันมากยกเว้นหน้าตา)

แล้วการที่จงแดมองเห็นจังหวะเข้าออกนั้นด้วยตาตัวเองก็ยิ่งทำให้เขินหน้าแดง มือก็คอยดันหน้าท้องของชานยอลเอาไว้เวลาที่อีกฝ่ายกระแทกเข้ามาแรงเกินจะรับไหว  เรื่องเสียงเรื่องภาพไม่ต้องบรรยายให้มากเพราะมันยิ่งกว่าทำกับเซฮุนแฝดน้องซะอีก สิ่งที่ทำได้คงมีแค่ร้องเท่าทีเสียงตัวเองมีเท่านั้น ไม่นานน้ำสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเลอะที่หน้าท้องของจงแดเอง

เมื่อจบกับชานยอลจงแดก็แทบจะปิดตาหลับ ทั้งเหนื่อยและเพลียร่างกายเหมือนถูกใช้พลังงานไปจนหมด เนื้อตัวก็เลอะและเหนียวมากๆจนอยากจะอาบน้ำนอน หากแต่ว่าสงครามบนเตียงยังไม่จบเมื่อมีการสอดใส่อีกครั้ง

“อื้อออออ พอแล้ว...เหนื่อย”

สองมือเล็กพยายามดันเอวที่สอดใส่แท่งเนื้อเข้ามาอีกรอบแต่ก็ห้ามไม่ได้เมื่อแท่งเนื้อนั้นถูกดันเข้ามาจนสุด จงแดยกมือขึ้นตีที่แผ่นอกนั้นงอแงว่าไม่อยากทำ

“บอกว่าไม่เอาไง...ง่วงแล้วจะนอน”

“ครั้งสุดท้ายนะจงแด ส่งท้ายปีไง”

“ก็ได้ไปแล้วไง!”

จงแดยังคงงอแงตีที่แผ่นอกชานยอลอีกครั้ง แต่สุดท้ายจงแดก็แพ้อยู่ดี บางทีจะโทษอีกฝ่ายก็ไม่ได้หรอกตัวจงแดเองก็ตอบสนองทุกครั้งเวลาที่ถูกกระทำ

“ครั้งสุดท้ายแล้วนะ”

“โอเค/ครับ”

ทำไมเสียงตอบรับสองคนล่ะ OoO !!!

สมองยังไม่ทันประมวลผลอะไรด้วยซ้ำแท่งเนื้อของเซฮุนที่เริ่มกดเข้ามาในตัว เป็นคำตอบชั้นดีว่าทำไมถึงตอบรับสองคน.....รู้ว่าเป็นฝาแฝด อะไรหลายๆอย่างก็เหมือนๆกัน แต่ก็ไม่จำเป็นที่ต้องทำพร้อมกันมั้ย?

“อ๊า”

จงแดสาบานเลยว่าครั้งต่อไปจะไม่มีแบบนี้อีกแน่ๆ แค่คนเดียวก็คับแน่นพออยู่แล้วแต่นี่เล่นใส่เข้ามาอีกคนแบบนี้กะจะให้ร่างพังกันไปเลยใช่มั้ย

“อืมมมม เป็นไงบ้างจงแดดีไหม”

เพี๊ยะ!

“ดี บะ..บ้าอะไรล่ะ...ฉันคงจะตายแน่ๆ”

จงแดทั้งหงุดหงิดทั้งงอนที่โดนจู่โจมพร้อมกันแบบนี้ ถ้าขยับแรงๆคงได้ตายกันพอดี

“ไม่หรอกใครจะปล่อยให้นางฟ้าตายกันล่ะ ต้องบอกว่าพวกเราจะทำให้นางฟ้ามีความสุขจนล้นอกมากกว่านะ”

“เซฮุน...อึก..ฉันตีนายไม่ได้แต่อย่าคิดว่าจะไม่ตีนะ”

“ครับ ถ้าเสร็จแล้วจะตีกี่ครั้งก็ได้”

แล้วบทรักที่จงแดคิดว่าคงได้ตายแน่ๆก็เริ่มขึ้น การขยับตัวพร้อมกันที่เชื่องช้านั้นมันทำให้จงแดแทบกรีดร้อง ถึงมันจะคับแน่นจนคิดว่าขยับไม่ได้  แต่ทุกครั้งที่ดันเข้ามามันจะถูกจุดเสมอ  ร่างกายพวกเราผสานกันราวกับคลื่นทะเลมวนกลมๆที่พัดเข้าฝั่ง ถึงจะไม่รุนแรงแต่ก็หนักแน่นมีกำลัง

“นี่นายสองคนไม่ทำเกินไปหน่อยเหรอ”

“อะไร....ก็ตกลงกันแล้วนี่ว่านายให้พวกเราในคืนวันท้ายปี ส่วนนายจะต้อนรับปีใหม่เอง”

“หึ....ถือว่าเก็บเวลาคุ้มค่านะ  โอเคงั้นฉันขอแฟนไปฉลองต้อนรับปีใหม่กันสองคนแล้วกัน”

“เฮ้ๆทีพวกเรานายยังนั่งเป็นหินอยู่ในห้องด้วยเลย”

“ยังไงเราก็เป็นแฟนจงแดเหมือนกันแล้ว ช่วยทำหน้าที่ของผู้ร่วมสถานะเดียวกันด้วยการรับหน้ากับซอนมีเจ้าของบ้านให้ด้วย”

“......................”

“ฉันยังอดทนดูพวกนายมีความสุขกับจงแดโดยที่ไม่ขัดจังหวะเลยสักครั้ง เพราะฉะนั้น.......ควรทำตัวดีๆแบบฉันด้วยนะ”

“เหอะ....ให้ได้อย่างนี้สิ แล้วจะกลับกี่โมง”

“บ่ายๆแหละ....พวกนายเล่นรุมลูกแมวของฉันจนหมดแรงนอนสลบไปแล้ว กว่าจะฟื้นตัวก็คงเช้าอีกวัน”

อี้ชิงมองลูกแมวตัวน้อยของเขาที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยความสงสาร อยากจะเข้าไปยุ่งด้วยหรอกตอนที่ถูกสองแฝดนี่รุม แต่ก็อย่างที่บอกนั่นแหละเวลาของใครของมันอี้ชิงเข้าไปยุ่งไม่ได้  สุดท้ายเลยต้องรอให้ถึงเวลาของตัวเองถึงจะอุ้มเอาลูกแมวไปอาบน้ำ แปลงขนที่ห้องได้

“โอเคตามนั้น”

อี้ชิงขยับแว่นกลมขึ้นเล็กน้อย ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ปิดตัวจงแดไว้แล้วอุ้มไปที่ประตูเพื่อจะไปที่ห้องของตัวเอง  เมื่อเข้ามาแล้วก็วางจงแดไว้บนเตียง ใช้มือลูบตามใบหน้าด้วยความเอ็นดู คงจะเหนื่อยมากแน่ๆกับสองแฝดนั่น

“อาบน้ำอุ่นๆห่มผ้าหนาๆน่าจะสบายตัวขึ้น”

โชคดีที่ห้องที่ซอนมีจัดไว้ให้อี้ชิงมีห้องน้ำในตัวจึงไม่ต้องลำบากออกมาใช้ห้องน้ำรวมข้างนอก อี้ชิงจัดการถอดเสื้อผ้าตัวเองจากนั้นก็กลับมาอุ้มจงแดที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงให้เข้าไปอาบน้ำด้วยกัน

“อื้อ ไม่เอา พอแล้ว”

“ฉันก็ไม่ได้จะทำอะไร”

คงเพราะเสียงที่เปลี่ยนไปจึงทำให้จงแดที่ขมวดคิ้วอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมอง อี้ชิงเข้าใจแล้วว่าทำไมสองแฝดถึงไม่ค่อยออมแรงกับจงแดนัก ก็เล่นมองกันด้วยสายตาแบบนี้ถ้าไม่ถูกฟัดหนักก็คงไม่พอใจคนถูกมองแน่ๆ

“อี้ชิงเหรอ ฉันไม่ทำแล้วนะ”

“บอกแล้วว่าไม่ได้จะทำ”

“จริงเหรอ?...นายจะไม่ทำฉันเหรอ”

สรุปแล้วอยากให้ทำหรือไม่อยากให้ทำกันแน่ห๊ะ คิมจงแด แล้วมาทำสายตาแบบนั้นอี้ชิงคนนี้จะหมดความอดทนแล้วนะ

“ทำไมอยากให้ทำ?”

หึ....พฤติกรรมบอกหมดทุกอย่างเลยจงแด ทั้งสายตา ท่าทาง ยิ่งกัดปากแบบนั้นมันบอกหมดแล้วว่าอยากให้ทำ

“อ๊ะ...นายถอดแว่นแล้วนี่”

อี้ชิงหลุดหัวเราะเบาๆหลังจากที่ลูกแมวใช้นิ้วชี้มาที่ใบหน้าพร้อมกับทำหน้าตกใจตอนที่แว่นสายตาหายไปจากใบหน้าแล้ว ถึงสายตาจะไม่ได้สั้นมากนักแต่อี้ชิงชอบที่จะใส่แว่นสายตามากกว่า เพราะมันช่วยซ่อนความเจ้าเล่ห์ในสายตาเจ้าตัวได้ดีมากๆ

“กำลังจะอาบน้ำ  ก็ต้องถอดแว่นอยู่แล้ว”

“อ๋า...อย่างนี้นี่เอง”

จงแดพยักหน้าก่อนจะค่อยๆลอบมองใบหน้าอี้ชิงให้ชัดๆ มันดูตลกมากทั้งๆที่ตัวเองก็สายตาปกติแต่ดันมาจ้องหน้าอี้ชิงเหมือนกับพวกสายตาสั้น

“ดวงตานาย....มันดูซ่อนอะไรไว้หลายอย่างเลย....ฉันชอบจัง”

“อยากจะเตือนไว้นะจงแด ว่าถ้ายังไม่อยากให้ฉันทำตอนนี้ก็ไม่ควรพูดอะไรให้ตัวเองเสี่ยงต่อการถูกกระทำ”

“>////<”

ให้ตายเถอะ อี้ชิงต้องหักห้ามใจอีกเท่าไหร่กับการยังไม่ทำอะไรจงแดในตอนนี้ ยิ่งพูดยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งอยากสัมผัส และทางเดียวที่มันจะทำให้อารมณ์ในกายเย็นลงคงเป็นสายน้ำจากฝักบัว

เมื่อความอุ่นของน้ำที่ปรับอุณหภูมิแล้วไหลรดร่างกายมันก็ทำให้อี้ชิงสงบสติตัวเองได้มากขึ้น และจงแดก็เลิกจ้องหน้าแล้วเงียบเสียงลง  ความเงียบที่ชวนเขินอายน่าอึดอัดนี้มันถูกเติมเต็มด้วยเสียงน้ำไหลและเสียงของน้ำที่ลูบไล้ผ่านไปตามร่างกาย จงแดดูน่ารักมากๆในเวลาที่ยืนนิ่งๆให้อี้ชิงอาบน้ำให้  และไม่แปลกที่อี้ชิงจะแอบเอาเปรียบบ้างเป็นบางคราว

อุ่นจัง.......

จงแดขยับตัวเบียดเข้าหาความอุ่นนี้และยิ้มออกมาเมื่อหามุมที่เหมาะได้แล้ว ถึงหมอนข้างอันนี้จะไม่นุ่มนิ่มเหมือนหมอนข้างปกติแต่พอกอดแล้วมันอุ่นกว่ามาก เอ๊ะ.....ทำไมหมอนข้างถึงมีมือซุกซนแถมตอนนี้ก็ยังลูบสะโพกจงแดอยู่ด้วย พอจะขยับตัวถอยห่างหมอนข้างที่ว่าก็ขยับตามแถมยังมานัวเนียจงแดอีกด้วย...นี่คงไม่ใช่หมอนข้างแล้วล่ะ พอลืมตาขึ้นดูก็เห็นว่าใบหน้าของอี้ชิงอยู่ใกล้นิดเดียว รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นนั้นไม่น่าไว้ใจเลย

“ตื่นแล้วเหรอจงแด”

“อะ...อือ ตอนนี้กี่โมงแล้ว”

ถึงจะไม่อยากตื่นแต่เมื่อถูกรบกวนแบบนี้จงแดก็ควรที่ถามเวลาว่ามันกี่โมงแล้ว เกือบลืมไปเลยว่าวันนี้มันเป็นวันเริ่มต้นใหม่ของปีไปแล้วเมื่อคืนก็ไม่ได้อยู่เค้าท์ดาวน์กับเพื่อนเลย

“ตี5”

“อา.....วันนี้ก็เป็นวันที่1มกราแล้วสิ ถ้าอย่างนั้น Happy New Year นะอี้ชิง”

“อือ Happy New Year จงแด”

อี้ชิงยิ้มตอบกลับมาพร้อมกับมอบจูบต้อนรับต้นปีให้กับจงแด จูบที่สามกับคนที่สามให้ความรู้สึกต่างอีกแล้ว เริ่มแรกจูบครั้งนี้ให้ความรู้สึกละมุนเมื่อตอนริมฝีปากแตะถึงกันจากนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเรียกร้องมากยิ่งขึ้นราวกับจะสูบเอาลมหายใจไปจนหมด  สองมือจงแดปัดป่ายไปตามร่างกายสมส่วนของแฟนชาวจีนและก็ได้รู้ว่าตั้งแต่เมื่อคืนเราทั้งคู่ไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น

สองขาแยกออกตามสัญชาติญาณเพื่อให้อีกฝ่ายได้ใกล้ชิดมากยิ่งขึ้น ครั้งนี้แทบไม่ต้องปลุกปั่นอารมณ์เลยด้วยซ้ำเพราะเหมือนร่างกายจงแดจะถูกอีกฝ่ายลวนลามมานานพอที่จะรู้สึกตื่นตัวแล้ว อี้ชิงก็เช่นกัน เพราะแท่งเนื้อของเราทั้งคู่ตั้งชันและเสียดสีกันเวลาที่เราขยับตัว จงแดบอกไม่ถูกว่าอี้ชิงเป็นคนแบบไหนเพราะเจ้าตัวจะเริ่มจากนุ่มนวลก่อนแล้วค่อยๆเพิ่มความรุนแรงดุดันขึ้นเรื่อยๆ

ตามตัวที่มีรอยแดงอยู่บ้างแล้วก็ได้รอยมาเพิ่มจากอี้ชิง และบางครั้งจงแดก็ถูกกัดจนเป็นรอยฟัน แต่ไม่ได้รู้สึกเจ็บหรอกนะค่อนข้างจะตกใจมากกว่าเวลาที่ฟันขบกัดลงตามเนื้อหนัง  

“อื้ออออออ”

จงแดเกร็งหน้าท้องเมื่อลิ้นของอี้ชิงเลียวนที่แอ่งสะดือ ใช้สองมือดันไหล่หนาให้ขยับออกห่าง ปลายเท้าจิกลงบนเตียงแล้วดันสะโพกขึ้นเพื่อถดหนี แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เมื่ออี้ชิงใช้มือจับเอวของจงแดเอาไว้  เมื่อพอใจแล้วก็เปลี่ยนใช้ลิ้นเลียตามเรียวขาจากหัวเข่าเข้ามาด้านในจนถึงช่องทาง จงแดต้องกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อลิ้นแตะถูกจุดนั้น ยิ่งจงแดดิ้นมากเท่าไหร่อี้ชิงก็ดูจะชอบใจมากขึ้นเท่านั้นแถมยังใช้ลิ้นกระตุ้นมันเร็วๆอีก  จงแดต้องหอบหายใจเข้าเร็วๆเพื่อช่วยลดความเสียวซ่านลงแต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย มีแต่เพิ่มมากขึ้นมากขึ้นจนต้องร้องขอออกมา

“พอแล้ว...อ๊า....มันสะ..เสียว...อื้ออออออ”

เหมือนคำขอร้องนั้นจะได้ผลเพราะอี้ชิงหยุดใช้ลิ้นกับตรงนั้นสักที จงแดหายใจเข้าลึกๆเหลือบมองอี้ชิงที่ตอนนี้ลุกขึ้นนั่งแล้ว  สีหน้าหงุดหงิดของอีกฝ่ายทำให้จงแดต้องแก้ตัวออกมา

“ก็ฉันทนไม่ได้นี่”

“ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้หรอกขืนทำต่อนายคงได้ปล่อยแน่ๆซึ่งฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”

“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ”

“หงุดหงิดสองแฝดนิดหน่อย”

“ทำไมล่ะ”

“ตรงนี้......”

“โอเคห้ามพูดฉันเขิน”

จงแดห้ามอี้ชิงเอาไว้ก่อนจะพูดจบเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร ซึ่งพอเห็นอาการของจงแดแล้วอี้ชิงก็หลุดยิ้มออกมา โน้มกายทาบทับพร้อมกับสอดแขนช้อนใต้ร่างแล้วพลิกตัวเปลี่ยนให้จงแดอยู่ด้านบน จับขาตรงข้อพับแล้วดึงเพื่อให้จงแดลุกขึ้นนั่ง  มือก็คอยบีบเค้นก้นแอปเปิ้ลของจงแด ไปด้วย เพียงแค่มองตาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร

จงแดใช้นิ้วของตัวเองเป็นตัวช่วยเพื่อผ่อนคลายตามที่เซฮุนเคยทำให้เมื่อคืนวาน แต่เพราะมันไม่มีเจลหล่อลื่นมันถึงยากและเจ็บ จนต้องเบ้หน้า

“เจลอยู่ในลิ้นชัก เดี๋ยวฉันทำให้”

 อี้ชิงขยับลุกกึ่งนั่งกึ่งนอนเอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบเอาขวดเจลหล่อลื่นออกมา โดยที่มีจงแดนั่งอยู่บนตัก เมื่อได้ของแล้วก็เปิดฝาแล้วเทใส่มือจากนั้นก็ใช้มันเพื่อเป็นตัวช่วยในการเตรียมความพร้อม

“อื้ออออ ทำไมมี”

“หืออออ”

“ทำไมมีของแบบนี้อยู่กับตัว”

มันอดที่จะแปลกใจไม่ได้ ตั้งแต่สองแฝดแล้วที่มีอุปกรณ์ครบทุกอย่าง ทำเหมือนกับเตรียมไว้พร้อมแล้วสำหรับเรื่องแบบนี้

“ก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่”

“แล้วถ้าเกิดว่าฉันไม่ยอมล่ะ”

“ไม่มีทาง.....นอกจากนายจะเป็นนางฟ้าของสองแฝดแล้ว นายยังเป็นลูกแมวของฉันอีกด้วย พวกเรารู้จักนายดีกว่านายรู้จักตัวเองอีกจงแด”

“อ๊า”  จงแดสะดุ้งเมื่อนิ้วที่อยู่ในตัวกดย้ำเข้ามาแบบรวดเดียว

“นายพร้อมแล้ว”

“ถุงล่ะ นายไม่มีเหมือน....”

“ไม่..เพราะฉันคิดว่าฉันจะไม่ใส่”

อี้ชิงคงรู้ว่าจงแดจะต้องไม่ยอมแน่ๆเจ้าตัวถึงจับแท่งเนื้อสอดใส่ช่องทางแล้วกดเอวจงแดให้กลืนกินมันทั้งหมด

เพี๊ยะๆๆๆๆ

“นิสัยไม่ดี”

คงเป็นคำต่อว่าที่น่ารักที่สุดในโลกแล้วสำหรับอี้ชิง  น้ำตาเม็ดเล็กๆที่ซึมออกจากทางหางตามันช่างน่าเอ็นดูจนต้องใช้ลิ้นเลียเพื่อซับน้ำตาให้ จงแดหน้างอไม่พอใจ แต่อี้ชิงก็เปลี่ยนจากหน้างอเพราะงอนให้กลายเป็นหน้างอเพราะอย่างอื่นแทน เมื่ออี้ชิงขยับเอวสวนขึ้นเริ่มจากเนิบๆช้าๆมือก็จับเอวบางเอาไว้ จงแดวาดแขนโอบกอดรอบคอใบหน้าชิดกับอี้ชิงทำให้จมูกคลอเคลียอยู่แถวๆแก้มนิ่ม

ไม่นานอี้ชิงก็ปล่อยให้จงแดเป็นคนขยับเองโดยที่ใช้มือคอยควบคุมเอวบางอีกที ผนังอ่อนนุ่มภายในตัวจงแดรัดแน่นจนแทบอยากจะกระแทกแกนกายเข้าไปเองตามใจชอบ เข้าใจแล้วว่าทำไมสองแฝดมันถึงได้รุนแรงนักเพราะอี้ชิงตอนนี้ก็แทบทนนุ่มนวลต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เสียงร้องของจงแดมันยิ่งปลุกให้อารมณ์กามในตัวให้ตื่นขึ้นมา อี้ชิงละมือออกจากเอวบางข้างหนึ่ง แล้วใช้แขนเท้ายันกับเตียงทางด้านหลังก่อนจะเริ่มสวนสะโพกขึ้นรับกับจงแดที่กระแทกตัวลงมา จงแดจิกเล็บลงที่ไหล่จนอี้ชิงรู้สึกเจ็บ เสียงร้องที่ได้ยินสลับกับเสียงหายใจเริ่มดังขึ้น สุดท้ายจงแดก็ปล่อยให้อี้ชิงเป็นคนควบคุมเกมส์กระแทกตัวเข้าใส่ตามใจ ยิ่งจงแดใกล้จะถึงปลายทางผนังนุ่มยิ่งตอดรัดถี่ๆ ในเฮือกสุดท้ายอี้ชิงละแขนที่ใช้เท้ายันมาจับเอวแล้วให้จงแดเอนตัวนอน จากนั้นก็ตบสะโพกรัวๆเสียงร้องดังขึ้นก่อนที่ร่างของจงแดจะปลดปล่อยออกมา ส่วนอี้ชิงก็ปลดปล่อยตามไปติดๆกดตัวตอนเอาไว้ปลดปล่อยน้ำกามจนหมด แล้วค่อยขยับเข้าออกสองสามครั้งก่อนจะถอนกายออก

น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาหลังจากที่ถอนกายออกไป อี้ชิงมองภาพนั้นพร้อมกับเลียริมฝีปากไปด้วย ผนังที่ยังปิดไม่สนิทนั้นชวนให้คิดทะลึ่งได้ตลอดเวลาจริงๆ จงแดเองก็คงรู้ว่าอี้ชิงคิดอะไรถึงได้หุบขาที่แยกออกกว้างแล้วนอนตะแคงข้างเพื่อไม่ให้มอง

"แล้วต้องทำยังไงกับน้ำพวกนี้ที่อยู่ข้างใน"

จงแดถามขึ้นทั้งๆที่นอนตะแคงข้างให้ ใบหูแดงจนลามไปตามตัวเหมือนกุ้ง พอรู้ตัวว่าถูกมองก็ยิ่งคดคู้นอนกอดตัวเอง อี้ชิงไล่สายตาจากใบหน้าลงมาที่ลำตัว เอวบาง และจบที่ก้นงอนๆที่หันข้างให้ ก่อนจะใช้นิ้วกรีดไปตามร่องแล้วกดนิ้วเข้าไปในช่องทางชุ่มที่เต็มไปด้วยน้ำขาวขุ่น

"เราก็ต้องเอาออกแบบนี้"

นิ้วที่อยู่ภายในหมุนวนแล้วงอจากนั้นก็ดึงออกมา จงแดหลุดเสียงครางเบาๆตอนที่อี้ชิงทำแบบนั้น อี้ชิงนึกขอโทษจงแดอยู่ในใจก่อนจะขยับตัวเองไปนอนซ้อนทางด้านหลังของจงแด แล้วสอดใส่แท่งเนื้อแทนนิ้วที่ใช้สอดเข้าไปก่อนหน้านั้น จงแดสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็ยอมนอนนิ่งเพื่อให้อี้ชิงดำเนินบทรักต่อไป

ก๊อก ก๊อก

"อี้ชิง อี้ชิง ตื่นหรือยัง"

"อะ...อื้อ...อี้...ชิง...มีคน อ๊า..มา"

เสียงจงแดขาดๆหายๆไปเมื่อต้องรับแรงกระแทกจากอี้ชิงที่โถมเข้าใส่ไม่ยั้งทั้งๆที่มีเสียงคนเคาะประตูเรียกจากทางด้านนอก ยิ่งเสียงเคาะประตูรัวเร็วมากเท่าไหร่ความกังวลของจงแดก็มีมากเท่านั้น

ก็ถ้าเกิดคนที่อยู่ข้างนอกประตูนั่นเปิดเข้ามาเจอ จงแดก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ก็ตอนนี้ทั้งจงแดและอี้ชิงกำลังทำเรื่องอย่างว่ากันอยู่นี่นา แถมคนทำอย่างอี้ชิงก็ไม่คิดว่าจะหยุดตอบอีกฝ่ายกลับไปเสียด้วย มีแต่จะยิ่งแรงและรัวเร็วใส่มากกว่า  เสียงเตียงขยับจนจงแดกลัวว่ามันจะดังออกไปพอๆกับเสียงร้องที่พยายามแล้วแต่ก็ยังเล็ดรอดออกไปจนได้

แล้วสภาพเตียงนอนก็เละจนจำภาพเดิมที่มันเคยปูเรียบๆไว้ไม่ได้แล้ว อีกทั้งยังเลอะและเต็มไปด้วยน้ำสีขาวหลายจุด เมื่อพูดแล้วอี้ชิงยังไม่หยุดจงแดจึงต้องใช้มือเพื่อช่วยไม่ให้อีกฝ่ายขยับ ซึ่งนั่นยิ่งทำให้อี้ชิงยิ้มมุมปากแล้วเร่งเอวขึ้นไปอีก

"ชิงงงงงงงง"

"ร้องอีกสิจงแด ร้องเลย"

"ม่ายยยยยย"

"หึหึ"

ก๊อกๆก๊อกๆ กึกๆกึกๆ

คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงเคาะอีกแล้วแต่ตามมาด้วยเสียบบิดลูกบิดประตู นั่นยิ่งทำให้จงแดแทบอยากจะร้องไห้ คนที่เปิดประตูเข้ามาต้องตกใจแน่กับทาของเราในตอนนี้ ขาจงแดอยู่บนไหล่อี้ชิงช่วงล่างเราก็ขยับเข้าหากันไม่หยุด......ฮือออออออออ ใครก็ได้ช่วยอย่าให้คนคนนั้นเปิดเข้ามาเลย

"รู้ไหมยิ่งนายกลัว ตรงนั้นนายมันยิ่งรัดแน่น จนมันทำให้ฉันอดที่จะตื่นเต้นไปกับนายไม่ได้"

อี้ชิงพูดเสียงกระเส่าทั้งๆที่เอวก็ยังไม่หยุดกระแทกเข้ามา จงแดยากจะต่อว่าจริงๆทั้งๆที่มีคนเคาะห้องอยู่แท้ๆแต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ดันมาตื่นเต้นเพราะเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ

"หมอนั่นตื่นลงไปวิ่งนานแล้ว"

"ใช่ ตื่นนานแล้ว เธอมีอะไรเหรอ?"

เหมือนสวรรค์จะได้ยินคำขอร้องของจงแดนะ ท่านถึงได้ส่งแฟนคู่แฝดให้มาช่วยแก้ไขสถานการณ์ตอนนี้ได้ และนั่นก็ทำให้จงแดรู้ว่าใครเป็นคนมาเคาะประตูกันแน่

"อย่างนั้นเหรอฉันว่าจะมาตามไปทานอาหารเช้า แล้วนี่พวกนายเห็นจงแดบ้างไหม คยองซูเพื่อนหมอนั่นตามหาตั้งแต่เช้าแล้ว"

"ไม่เห็น/ไม่เห็น"

สองแฝดตอบพร้อมกัน หลังจากนั้นจงแดก็ไม่ได้ยินเสียงคนพวกนั้นคุยกันอีก น่าจะเดินลงไปชั้นล่างกันหมดแล้ว

"หึหึ"

เสียงหัวเราะของอี้ชิงทำให้จงแดหันกลับมาสบตาจากนั้นก็ฟาดมือเข้าที่หน้าท้องแรงๆ เพราะความขี้เล่นของอี้ชิงแท้ๆเกือบทำให้ซอนมีจับได้แล้วว่ากำลังแอบมีอะไรกันในห้องนี้

"นิสัยไม่ดี"

สุดท้ายจงแดก็ได้แค่ต่อว่าด้วยคำเดิมๆและอี้ชิงก็ยิ้มรับแบบเดิมๆแค่นั้น

เฮ้ออออออสรุปแฟนสามคนของจงแดต่างคนก็ต่างสไตล์กันอย่างนั้นเหรอ แล้วแบบนี้จะไหวไหมเนี่ยกับการรับมือกับพวกเขาทั้งสามคน

....................................................................

HAPPY NEW YEAR 2018 KA ^^